José Hennekam

“Ik, verbalisant Janssen, zag dat de demonstranten veelal goed herkenbaar waren als demonstrant. De demonstranten betroffen veelal ‘krakers’, die donkere (veelal zwart/donkergroen/donker gekleurde) kledingstukken droegen. Deze waren veelal voorzien van anarchistentekens. Ook hadden veel demonstranten (half) lang onverzorgd (geverfd) haar en gezichtspiercings.”

Deze zin uit het proces-verbaal van C. Janssen, hoofdinspecteur van politie, werkzaam bij Politie Haaglanden bleef maar door mijn hoofd spoken toen ik woensdag in het Gerechtshof te Den Haag naar de 9 beklaagden luisterde die in een halve cirkel voor de rechter en de officier van justitie zaten. Ze waren tezamen met 96 anderen op 15 oktober 2009 aangehouden omdat ze geen gehoor zouden hebben gegeven aan de vordering zich te verwijderen na de demonstratie tegen het initatiefwetsvoorstel Kraak en Leegstandswet waarover in de Tweede Kamer gestemd zou gaan worden.

Even de feiten op een rijtje: de demonstratie begon om 13.00 uur en was niet aangemeld maar wel gefaciliteerd door de burgemeester van Den Haag.

Er waren ongeveer 360 demonstranten volgens de politie, 300 op het plein en 60 op de publieke tribune van de Tweede Kamer.

Hoewel de demonstratie, op enkele kleine incidenten na die meteen veelal door de demonstranten zelf in de kiem werden gesmoord, zonder enig probleem verliep besloot de burgemeester deze om 20.00 uur te ontbinden. Door middel van oproepen per megafoon werd onder luid boegeroep en gefluit iedereen gesommeerd te vertrekken. Daarnaast werden er circa 25 flyers uitgedeeld waarop stond dat gevorderd werd het plein te verlaten. Slechts circa 25, omdat een aantal demonstranten er propjes van maakten en die naar de paarden van de politie gooiden; ondanks de zware trainingen die deze strijdrossen ondergaan, om ze bestendig te maken tegen rookbommen, brandende en/of rondvliegende projectielen en mitrailleurvuur, blijken volgens het proces-verbaal van de politie propjes papier nu net datgene te zijn waar de paarden niet tegen kunnen.

Om 21.40 uur werden de toen nog overgebleven demonstranten gevorderd het plein te verlaten met de mededeling dat men anders zou worden aangehouden, waarna om 22.20 uur de eerste arrestaties werden verricht op het Plein en om 22.40 uur in de Lange Houtstraat. Arrestanten werden in reeds klaarstaande bussen geladen en moesten de nacht in de cel doorbrengen.

De 9 beklaagden, 2 meisjes en 6 jongens van rond de twintig en een wat oudere man, blijken uit het gehele land te komen. Op de oudere man na werken en/of studeren ze allemaal. Naast een timmerman zit een psychologiestudente, een ICT-specialist wordt geflankeerd door een meisje dat in de thuiszorg werkt en een muziekstudent die lesgeeft op basisscholen, op de hoek zit een beeldend kunstenaar, kortom op het eerste gezicht een doorsnede van onze jeugd.

Op het eerste gezicht.

Het is opvallend dat ze allemaal goed uit hun woorden komen: dit zijn geen domme jongelui, ze weten waar ze het over hebben. Daarnaast merk ik dat – ondanks het feit dat velen elkaar amper kennen – er een grote saamhorigheid onder hen is. Men steunt elkaar en indien mogelijk elkaars verklaring.

Deze mensen hebben besloten de dreiging van een hogere straf te riskeren en niet in te gaan op een eerder voorgestelde financiële schikking. Ze hebben om hun idealen tijdens deze rechtszaak te verdedigen hun studie en werk een dag onderbroken en hun veelal bescheiden geldmiddelen aangewend voor reiskosten met als doel hun stem te laten horen in de zaak waarvoor ze staan: de vrijheid van demonstratie. Een van de basisvrijheden van de mens.

En die zaak verdedigen ze – een aantal met de hulp van een advocaat, een paar zelf – met verve. Aan de gezichtsuitdrukking en even later ook uit de woorden van de aanvankelijk zeer formele rechter is duidelijk op te maken dat hij verrast is door wat er zich voor zijn neus afspeelt. Blijkbaar had hij, net als veel anderen dat zouden hebben na het lezen van het pv van Janssen, tevoren iets heel anders verwacht. Dat “vooroordeel” zou ook wel eens op 15 oktober 2009 een rol hebben kunnen spelen. De overmatig aanwezige hoeveelheid M.E. bij de demonstratie, hoewel in het begin in zogenaamd vredestenue – voor de duidelijkheid, daarmee bedoelt de politie een donkerblauw pak, petje, hoge leren laarzen en volledige bewapening (korte wapenstok, pepperspray, vuurwapen) -, het zonder enige aanwijsbare reden beëindigen van de demonstratie door de burgemeester – hetgeen tegen de wet is, hij heeft dat recht alleen als er een gevaarlijke situatie is ontstaan – het insluiten van demonstranten die de demonstratie wilden verlaten zodat ze geen gevolg meer konden geven aan de vordering zich te verwijderen, het aanhouden van demonstranten die zich niet meer op het plein bevonden en het overmatige geweld dat bij sommige arrestaties is gebruikt – foto’s van letsel werden op de zitting getoond – doen dat vermoeden, zeker als je daarnaast de toonzettingen leest in de pv’s van de politie. Die van hoofdinspecteur Janssen voorop.

Daarnaast meen ik uit de woorden van de Officier van Justitie op te mogen maken dat hij het liefst alle 360 demonstranten had gearresteerd maar dat dit voor de politie een te grote belasting zou zijn en ze daarom gewacht hebben tot er nog een honderdtal over waren, een aantal dat ze wel konden behappen. (tip voor toekomstige demonstranten: zorg dat je altijd met minimaal 150 man overblijft).

De enige reden die ik voor dit soort (overheids)gedrag kan verzinnen is angst. Angst voor mensen die er anders uitzien, angst voor mensen die het niet eens zijn met hoe onze maatschappij is ingericht, angst voor mensen die hun nek durven uitsteken voor verandering.

Ik had gisteren graag tussen die negen op het beklaagdenbankje gezeten. Dan had ik trots op mezelf kunnen zijn, trots om bij een groep mensen te horen die nog idealen hebben in deze maatschappij, trots op mensen voor wie een eerlijkere verdeling van de welvaart belangrijker is dan hun eigen ikje. Na afloop van het snelrecht dat bijna drie uur duurde heb ik met een aantal van de in totaal 105 beklaagden staan praten. Het bleken niet allemaal krakers te zijn, een gedeelte van de beklaagden was sympathisant, sommige (zelfs?) in het bezit van een eigen huis.

Waarover men het had na de zitting? Over de boete die straks eventueel betaald moest worden en de mensen voor wie dit een te groot financieel probleem zou zijn. Over hoe ze die mensen daarbij zouden kunnen helpen door voor hen een benefietconcert te organiseren.

Afgelopen woensdag was voor mij een dag vol verrassingen. Ook ik had – laat ik daar heel open en eerlijk over zijn – iets heel anders verwacht. Want ook ik zit net als zoveel anderen vol vooroordelen.

Deze jongelui vol idealen zo bezig te zien was een warm bad. Jammer dat de media niet aanwezig waren. Dan was ik niet een van de weinigen geweest die afgelopen woensdag weer wat meer hoop voor de toekomst heeft gekregen.

Soms is het waar wat er in de krant staat.

Sometimes what you read in the newspapers is true

Zo ziet de voortuin er nu uit.

This is how our frontgarden looks now.

Een gratis extra kikkerbadje voor de kleintjes?.

An extra pool for the kids ?

Je bent zo moeilijk te bereiken de laatste tijd pa…

You are difficult to reach lately Dad…

De achtertuin? O… dat valt best mee…

The back garden? Oh… that doesn’t look so bad…

Hoewel…

However…

Eerst de weg weg, nu de berg weg (naar Mohammed?)

First the road gone, now the mountain gone (Mohammed?)

Misschien toch maar snel die bestseller afschrijven.

May be time to finish my bestseller.

Opgetogen ging ik twee weken geleden terug naar Spanje om de laatste hand te leggen aan mijn nieuwe roman; het hele verhaal was klaar, uitgeprint en handzaam in een ordner opgeborgen, mijn pocketcriticus Renata was al ruim een week bezig met het nakijken en het plaatsen van opmerkingen, en mijn gedachten dreven al een beetje af naar het volgende boek…

De Spaanse tamtam had ons druppelsgewijs al in het door winterweer geteisterde Nederland bereikt, dus waren we enigszins voorbereid dat onze tocht naar huis niet geheel over rozen zou gaan. Maar wat we onder aan de berg aantroffen deed mij drie keer slikken: de enorme regenbuien die de weken voor onze komst omlaag waren gestort, hadden zulke grote modderstromen veroorzaakt dat rijden over de gemeentelijke betonweg alleen met ware doodsverachting en jarenlange chauffeurservaring kon plaatsvinden.

Nochtans kon het laatste niet voorkomen dat bij mijn bijrijdster de maaginhoud op oneigenlijke wijze haar lichaam dreigde te verlaten, ze haar vingers in het dashboard en het portier klauwde in een poging te voorkomen door de auto gekatapulteerd te worden en haar tanden een klapperend geluid voortbrachten bij iedere hobbel en diepe geul die overwonnen werd. Haar gelaatskleur had ook een eigenaardig soort groen aangenomen.

Een nog grotere schrik wachtte echter, toen de betonweg overging in het onverharde “privado” weggetje dat naar mijn huis behoort te leiden en ik letterlijk het padje kwijt bleek te zijn: de weg was weg!

Het eens lieflijke laantje door de campo was veranderd in een aaneenschakeling van modderbaden en gaten groot genoeg om er een 4 x 4 in te laten verzwelgen. Dus werd het lopen – de barro (Spaanse modder, een stuk vetter dan onze ouwe, blauwe zeeklei) vormde klompjes rond onze voeten en zoog ons enkeldiep in zijn plakkerig spul – met koffers en proviand over een afstand van 800 meter. Niet veel zult u zeggen en daarover zou ik het met u eens zijn als het alleen maar bergaf was en er geen marathon aan copieuze feestmaaltijden tijdens het verblijf in Nederland aan vooraf was gegaan. Zwoegend, met een overdaad aan nieuwe boeken (lang leve de Slegte), de Wii-fit gameconsole als tegenhanger voor de geleden schranspartijen (800 m met het apparaat en accessoires sjouwen: hoeveel calorieverbruik zou dat opleveren?) en als tegenwicht natuurlijk voldoende – hier niet verkrijgbare – etenswaar, slaagden we erin de tocht in drie rondes te volbrengen. De groene gelaatskleur van mijn metgezellin was inmiddels van groen in een glimmend rood overgegaan.

Na een snel aangemaakt haardvuur en een lekkere spaghetti om weer wat energie te krijgen maakte ik een ronde door het huis.

Dat had ik voor een goede nachtrust beter kunnen uitstellen tot de volgende dag: een barrostroom had zijn weg weten te vinden door de linkerkamer, waar de fossielenuitstalling een luisterrijk element kreeg toegevoegd door de aanwezigheid van 5 centimeter modder op de vloer.

Een holenmens zou er zich thuis in voelen. Ook bleek het overvloedige regenwater zich vergrepen te hebben aan het aan de andere kant gelegen appartement en had voor een heuse overstroming, inclusief afdrijvende vloerkleden, gezorgd.

Het enige wat troost bood op de benedenverdieping was mijn padjesstoelenkwekerij in de kleine almacen: door het hoge vochtgehalte in de lucht was de groei geëxplodeerd tot een zee van heerlijk zwammig voedsel.

De dagen daarop ben ik druk bezig geweest de schade te herstellen en omdat het, zoals het hoort hier, weer schitterend weer was, kon ik het moeilijk een straf noemen.

Net toen ik alles weer een beetje op orde had, was ook Renata klaar met het doorploegen van mijn manuscript (ruim 400 bladzijdes).

Tijd voor bespreking dus.

Het werd een pijnlijke bevalling. Volgens haar had ik een leuke soap geschreven, maar van de bedoeling die ik met de roman had toen ik begon te schrijven was weinig meer terug te vinden. Kort maar krachtig gezegd: tijdens de drie maanden schrijven was ik in mijn enthousiasme het padje kwijt geraakt.

Na twee dagen wonden likken en twee nachten die ik het liefst vergeet, heb ik de knoop doorgehakt: ik ga het hele boek opnieuw schrijven. Ik wil geen soap op mijn naam, die zijn er al veel te veel.

Maandag ga ik beginnen, met zicht op het stuwmeer dat eindelijk, na zes jaar, weer bijna helemaal vol is en er fantastisch uitziet.

Hopelijk zal dat ook het geval zijn met mijn nieuwe manuscript straks.

Voordeel van het padje kwijt zijn?

P.S.

Aangezien de markt de afgelopen tijd net een ‘pad’ te ver lag, hebben wij ons – deze twee weken – vergrepen aan de padjesstoelenkolonie uit de kelder; spaghetti met zwammen, Pad Thai met padjesstoelen, broccoli met paddo’s en als sluitstuk vandaag: padjestoelenkroketten.

Werkelijk verrukkelijk!

Voor de liefhebber hier het recept, (teruggebracht naar handzame hoeveelheden voor diegene die zelf geen kweek heeft)

300 gram paddestoelen (maakt niet uit welke)

1 ui

1 Spaans pepertje, heel fijn gehakt

olijfolie

3 dl bospaddestoelen bouillon (van een blokje of zelf gemaakt)

80 gram boter

8 eetlepels bloem

1 eetlepel verse bieslook gehakt

200 gram panko (dit is Japanse paneermeel, te halen bij elke toko)

1 eetlepel gedroogde rozemarijn (of verse, maar dan wel héél fijn gehakt)

1 eetlepel gedroogde basilicum (of… inderdaad, u raadt het al)

4 eieren, losgeklopt

zout

peper

Hak de paddestoelen fijn, snipper de ui en bak ze samen met het Spaanse pepertje en wat peper en zout in een scheutje olijfolie tot ze net zacht zijn.

Smelt de boter, voeg als hij bruist 5 eetlepels bloem toe en blijf roeren tot de roux licht begint te verkleuren.

Giet er langzaam al roerend de bouillon bij tot je een mooie ragout hebt. Voeg de paddestoelen-ui mix toe samen met de bieslook, roer het geheel een paar keer om en laat het afkoelen in de koelkast (minimaal 2 uur).

Verdeel de opgestijfde ragout in 8 (of als je dikke kroketten wilt 6) gelijke porties en maak van elke portie een kroket. (Je handen tevoren even natmaken helpt).

Meng de panko, de rozemarijn en basilicum goed door elkaar.

Rol elke kroket licht door de bloem, daarna door het ei en vervolgens door het paneermengsel. Bij twijfel en voor mensen die van een nog knapperige korst houden (zoals ondergetekende) vervolgens een tweede keer door het ei en door de paneer.

Laat ze daarna een uurtje rusten in de koelkast.

Ik bakte ze daarstraks op 170 graden tot ze mooi bruin waren (ca. 2 minuten).

Je zou er vegetariër van worden.

Met dank aan Renata 🙂

Gisteren bereikte ons in het zonnige en warme Zuid Spanje (het was afgelopen twee weken tegen de dertig graden hier, strandweer met snorkelengenot dus in de spaarzame vrije tijd die we onszelf gunnen tijdens het zelfgekozen dubbele schrijverskluizenaarsschap) een droevig bericht uit het natte en koude kikkerlandje dat we telkens met zoveel heimwee na een snel en kort bezoek met een grote grijns achterlaten.

Na Hoge Commissaris-Ruud met de losse handjes, Ontwikkelings-Jan met de rode neus, NAVO-Jaap met het vingertje en strenge Neelie met de leesbril krijgen we geen jokkende President Jan Peter met Harry Potter looks.

Want laten we eerlijk zijn, als je de toespraak van Jan Peter op het laatste CDA-congres goed beluisterd hebt (niet dat ik dat gedaan heb hoor, ik heb wel wat beters te doen dan dit soort evenementen te frequenteren, maar gelukkig bestaat er internet) kan je alleen maar concluderen dat hij de afgelopen jaren een zodanige weerzin tegen zijn eigen land heeft opgebouwd dat alleen al de gedachte aan een mogelijk vertrek naar het buitenland voor de arme man een verademing moet zijn geweest en dat zijn aanhoudende bewering niet in de race te zijn voor de functie van President van Europa alleen maar op een, zoals te verwachten weer mislukkende, typisch Nederlandse benoemingstaktiek berustte.

Nu heeft Jan Peter het ook niet gemakkelijk gehad de laatste tijd, zijn stuntelige optreden tijdens de algemene politieke beschouwingen en de kritiek die hij kreeg op zijn aanvankelijke afwezigheid tijdens het AOW-debat omdat hij vond dat het niet belangrijk genoeg was om daar zijn opwachting te maken, zal hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Maar om je eigen land in het openbaar af te schilderen als “een land dat vol overlast, onverdraagzaamheid en veiligheid zit en dat soms in het eigen zwerfvuil lijkt om te komen” terwijl je zelf de afgelopen acht jaar de touwtjes in handen hebt gehad, is nogal wat. Zelfs in Spanje haalde het de pers.

In dat licht kan je je voorstellen dat Merkel en Sarkozy gedacht moeten hebben dat Jan Peter beter thuis kon blijven om daar de boel op orde te maken.

Vriend en vijand in Nederland rouwt.

De eerste omdat we als klein landje  een hoge internationale functie zijn misgelopen en de tweede omdat hij dacht had dat we eindelijk van die verschrikkelijke man af waren.

Het liefst zou ik nu natuurlijk een blog over het feit dat Barack Obama de Nobelprijs voor vrede gewonnen heeft willen schrijven. Maar omdat ik verwacht dat de kranten daar de komende week vol mee zullen staan – het is natuurlijk niet niks dat de kersverse grote baas van een land dat volgens sommige ingewijden nog steeds, ondanks alle goede veranderingen die de man sinds zijn beëdiging beloofd heeft, als de grootste agressor op aarde geschouwd moet worden al binnen twee weken na zijn aanstelling genomineerd moet zijn (de uiterste aanmeldingsdatum  was 1 februari jl) en na 263 dagen regeren de prestigieuze prijs wint –  pak ik maar een ander ‘hot’ item bij de strot.

Roman Polanski.

En dan wil ik het niet hebben over het feit of iemand die een meisje van 13 Methaqualone – de GHB van de 60er en 70er jaren voor het geval u dat per ongeluk nog niet wist – en alcohol voert en daarna seks met haar heeft wel of niet uitgeleverd mag worden ruim 31 jaar na dato – seks met kinderen is mijns inziens per definitie fout omdat er nooit sprake kan zijn van enige gelijkheid, lees daar De Kindervriend maar eens op na – maar wat tegenstanders van zijn uitlevering allemaal te berde brachten.

Allereerst worden het feit dat hij als Joods kind in het getto van Krakau zat tijdens de Duitse bezetting van Polen en de moord in 1969 op zijn vrouw en actrice Sharon Tate  van stal gehaald. Alsof je je om die reden wel als veertiger aan een kind van dertien mag vergrijpen.

Ook wordt vaak naar voren gebracht dat het kind het waarschijnlijk uitgelokt heeft en nog kwadere tongen beweren dat de moeder van het kind erachter zat. Beide mogelijkheden zijn inderdaad niet uit te sluiten maar dan nog is het aan de volwassene of hij erop ingaat of niet.             Iemand die in Honduras – om maar eens een land te noemen waar kinderseks vanwege de armoede welig tiert – door een wanhopige moeder haar zoontje of dochtertje krijgt aangeboden, kan zich ook niet achter dat gruwelijke feit verschuilen als hij op de aanbieding ingaat.

De NRC-webredactie gooit het over een andere boeg. Zij is van mening dat de communis opinio  – een geleerde term voor de algemene mening, blijkbaar heeft de NRC iets hoog te houden – stelt dat Polanski “ net als ieder ander” moet boeten voor wat hij heeft gedaan maar dat Polanski niet iemand “als ieder ander” is. Immers, zo schrijven zij,  “ieder ander” kan zich, ook na een grove misstap, min of meer onopvallend rehabiliteren, maar Polanski’s beroep en talent verhinderen anonimiteit.

Plat gezegd staat er volgens mij: neuk (excusez le mot) een kind, hou je daarna gedeisd en je komt ermee weg.

Of ik deze stellingname erger vind dan die van de Poolse advocaat  Piotr Kruszynski  ‘In Polen verjaart zelfs moord na dertig jaar’ weet ik nog niet. Daar moet ik nog eens goed over nadenken.

Vandaag werd er een nieuw hoofdstuk aan de Polanski-zaak (klucht?) toegevoegd. Frédéric Mitterand, neef van oud-president Mitterand en minister van Cultuur van Frankrijk, schreeuwde na de arrestatie van Roman Polanski moord en brand. In eerste instantie denk je dan: die man wil gewoon een Franse onderdaan beschermen.

Maar dat blijkt niet het geval. In 2005, toen hij nog geen idee had dat hij later tot het ministerschap geroepen zou worden, publiceerde Frédéric een autobiografie getiteld Het Slechte Leven. In dat boek beschrijft hij zijn seksuele ervaringen met jonge mannen in Zuid-Oost Azië. In vaak niet mis te verstane bewoordingen zoals bijvoorbeeld: Al die rituelen op de markt voor jongens, de slavenhandel, wonden me enorm op.

Ofschoon er in de Franse tekst toch duidelijk garçons staat, beweert hij nu dat de term ‘jongens’ breed opgevat moet worden. 13-jarigen misschien, mijnheer Mitterand?

Ook is het boek volgens hem ineens geen pure autobiografie meer. Nu denk ik dat hij dáár in elk geval niet over liegt, waarschijnlijk heeft hij de ergste scènes voor de veiligheid maar weggelaten.

Na alles wat ik de afgelopen weken heb gelezen en gehoord heb in de media verbaasd het me in elk geval niet dat seksueel misbruik van kinderen nog steeds op zo´n grote schaal plaatsvindt.

En voor Barack Obama én de Nobelcommissie hoop ik maar dat Noorwegen geen uitleveringsverdrag met bijvoorbeeld een paar landen in het Midden-Oosten heeft.