Eigenlijk had ik deze blog vannacht om drie uur moeten schrijven. Toen was ik zo ontzettend kwaad dat mijn woede er letterlijk uitspoot. Als er toevallig een bisschop langs gekomen was, had ik hem hoogstwaarschijnlijk in elkaar geramd.
De afgelopen dagen spoken er allerlei beelden door mijn hoofd: een dappere Ton Leerschool die zich stoer probeert te houden terwijl hij zijn verhaal doet voor Tv, de zelfvoldane blik van aartsbisschop Wim Eijk, de troostende hand op de rug van een vrouw achter de door het verleden overmande Michel Vossen tijdens Nieuwsuur, het gedraai om de doofpot van Deetman, de RKK journalist die niet doorvroeg, en dat alles vermengd met mijn eigen verleden, de pijn en het kinderlijk onbegrip.
Ik dacht dat ik verleden jaar na twee slapeloze maanden die dikke korst terug op mijn misbruikwond gekregen had, dat hij weer genezen was en ik verder kon met mijn leven. Maar er blijkt nog een enorme hoop pus onder te zitten, vuiligheid die eruit wil omdat er de hele tijd op de wond gedrukt wordt. ‘’Misschien moet ik toch maar in therapie,” flapte ik er vannacht uit, maar bedacht me vijf tellen later dat ik ruim vijfenveertig jaar geleden mezelf beloofd had voortaan al mijn zaakjes zelf te regelen. Mijn gemoed was toen een jojo, het ene moment wilde ik weg van alles, me begraven op mijn berg en nooit meer terugkomen, het andere moment lachte ik tranen omdat het voor mij dubbelzinnige liedje “ik heb een potje met vet, al op de tafel gezet” door mijn hoofd schoot en ik naar boven wilde rennen om op internet op te zoeken waar die tekst vandaan kwam.
’s Middags, in de auto op weg naar een afspraak, had ik aan de twee brieven moeten denken die ik in april 2010 kreeg. De ene was van de provinciaal overste van de Redemptoristen. Hij betuigde op zo’n afschuwelijk afstandelijke manier zijn spijt over het misbruik dat ik de brief woedend verscheurd heb en door de wc gespoeld. Want daar hoorden zijn woorden thuis tussen de uitwerpselen. De ander was van Gé Janssens*, de pater onder wiens hoede wij toen geplaatst waren. Hij was oprecht, hij schaamde zich voor het feit dat hij het toen niet heeft gezien, hij schaamde zich voor iets waar hijzelf niets aan kon doen. Hem heb ik teruggeschreven, dat verdiende hij, want er waren, en zijn nog steeds, heel veel goede paters en priesters en die zijn nu ook slachtoffer. Neem Jan Peijnenburg, de priester die al 45 jaar samenwoont en nu door de bisschop geschorst is. Zelfs Pauw en Witteman hadden er moeite mee om tegen de van begrip en vriendelijkheid overlopende man te moeten zeggen dat ze hem af moesten kappen omdat er nog meer tafelgasten waren. Als ik Jan Peijnenburg vergelijk met de even oude Simonis, dan denk ik: hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat ze uit dezelfde kerkelijke school komen. Is het de macht? Het idee dat je beter bent dan anderen? Want dat laatste is hetgeen de gezagsdragers van de Kerk nu, zelfs na het vernietigende rapport Deetman, nog steeds uitstralen. Dat is ook de reden waardoor bij mij de wond steeds maar weer opengereten wordt, die arrogante blik, die onechte woorden van spijt, het nog steeds kloppen op de borst van “kijk eens hoe goed we het nu doen” en de leugens “ik wist er niets van”. Ik overdacht vannacht wat ik zou doen als ik vandaag weer een brief van de Redemptoristen in de bus zou vinden. Zou ik hem openmaken en lezen? Of zou ik hem op het dartboard hangen en me de rest van de dag afreageren? Ik weet het niet.
Maar dat de R.K. Kerk voor tienduizenden slachtoffers de Kerst van dit jaar weer eens verpest heeft is duidelijk. Blij dat het een van oorsprong heidens feest is.
Jezus, wat ben ik nog steeds kwaad.
* Ik googlede net Gé Janssens’ naam omdat ik niet zeker wist met hoeveel essen ik zijn naam moest schrijven. Tot mijn verbijstering las ik dat hij gisteren, 19 december bij een auto ongeluk in Wittem om het leven is gekomen. Het was een goed en oprecht mens, een pater zoals naar mijn mening paters horen te zijn.
(22 december: morgen wordt Gé Janssens begraven. Als ik het op kan brengen, ga ik ernaar toe. Vreemd : gisteren weer die woede naar aanleiding van het totaal gevoelloze optreden van bisschop De Korte in Moraalridders en vandaag met mijn gedachten bij Gé Janssens)
