UITLEVERINGSVERDRAG

Het liefst zou ik nu natuurlijk een blog over het feit dat Barack Obama de Nobelprijs voor vrede gewonnen heeft willen schrijven. Maar omdat ik verwacht dat de kranten daar de komende week vol mee zullen staan – het is natuurlijk niet niks dat de kersverse grote baas van een land dat volgens sommige ingewijden nog steeds, ondanks alle goede veranderingen die de man sinds zijn beëdiging beloofd heeft, als de grootste agressor op aarde geschouwd moet worden al binnen twee weken na zijn aanstelling genomineerd moet zijn (de uiterste aanmeldingsdatum  was 1 februari jl) en na 263 dagen regeren de prestigieuze prijs wint –  pak ik maar een ander ‘hot’ item bij de strot.

Roman Polanski.

En dan wil ik het niet hebben over het feit of iemand die een meisje van 13 Methaqualone – de GHB van de 60er en 70er jaren voor het geval u dat per ongeluk nog niet wist – en alcohol voert en daarna seks met haar heeft wel of niet uitgeleverd mag worden ruim 31 jaar na dato – seks met kinderen is mijns inziens per definitie fout omdat er nooit sprake kan zijn van enige gelijkheid, lees daar De Kindervriend maar eens op na – maar wat tegenstanders van zijn uitlevering allemaal te berde brachten.

Allereerst worden het feit dat hij als Joods kind in het getto van Krakau zat tijdens de Duitse bezetting van Polen en de moord in 1969 op zijn vrouw en actrice Sharon Tate  van stal gehaald. Alsof je je om die reden wel als veertiger aan een kind van dertien mag vergrijpen.

Ook wordt vaak naar voren gebracht dat het kind het waarschijnlijk uitgelokt heeft en nog kwadere tongen beweren dat de moeder van het kind erachter zat. Beide mogelijkheden zijn inderdaad niet uit te sluiten maar dan nog is het aan de volwassene of hij erop ingaat of niet.             Iemand die in Honduras – om maar eens een land te noemen waar kinderseks vanwege de armoede welig tiert – door een wanhopige moeder haar zoontje of dochtertje krijgt aangeboden, kan zich ook niet achter dat gruwelijke feit verschuilen als hij op de aanbieding ingaat.

De NRC-webredactie gooit het over een andere boeg. Zij is van mening dat de communis opinio  – een geleerde term voor de algemene mening, blijkbaar heeft de NRC iets hoog te houden – stelt dat Polanski “ net als ieder ander” moet boeten voor wat hij heeft gedaan maar dat Polanski niet iemand “als ieder ander” is. Immers, zo schrijven zij,  “ieder ander” kan zich, ook na een grove misstap, min of meer onopvallend rehabiliteren, maar Polanski’s beroep en talent verhinderen anonimiteit.

Plat gezegd staat er volgens mij: neuk (excusez le mot) een kind, hou je daarna gedeisd en je komt ermee weg.

Of ik deze stellingname erger vind dan die van de Poolse advocaat  Piotr Kruszynski  ‘In Polen verjaart zelfs moord na dertig jaar’ weet ik nog niet. Daar moet ik nog eens goed over nadenken.

Vandaag werd er een nieuw hoofdstuk aan de Polanski-zaak (klucht?) toegevoegd. Frédéric Mitterand, neef van oud-president Mitterand en minister van Cultuur van Frankrijk, schreeuwde na de arrestatie van Roman Polanski moord en brand. In eerste instantie denk je dan: die man wil gewoon een Franse onderdaan beschermen.

Maar dat blijkt niet het geval. In 2005, toen hij nog geen idee had dat hij later tot het ministerschap geroepen zou worden, publiceerde Frédéric een autobiografie getiteld Het Slechte Leven. In dat boek beschrijft hij zijn seksuele ervaringen met jonge mannen in Zuid-Oost Azië. In vaak niet mis te verstane bewoordingen zoals bijvoorbeeld: Al die rituelen op de markt voor jongens, de slavenhandel, wonden me enorm op.

Ofschoon er in de Franse tekst toch duidelijk garçons staat, beweert hij nu dat de term ‘jongens’ breed opgevat moet worden. 13-jarigen misschien, mijnheer Mitterand?

Ook is het boek volgens hem ineens geen pure autobiografie meer. Nu denk ik dat hij dáár in elk geval niet over liegt, waarschijnlijk heeft hij de ergste scènes voor de veiligheid maar weggelaten.

Na alles wat ik de afgelopen weken heb gelezen en gehoord heb in de media verbaasd het me in elk geval niet dat seksueel misbruik van kinderen nog steeds op zo´n grote schaal plaatsvindt.

En voor Barack Obama én de Nobelcommissie hoop ik maar dat Noorwegen geen uitleveringsverdrag met bijvoorbeeld een paar landen in het Midden-Oosten heeft.