The Arthur Findlay College (slot)

Een spirituele achtbaan / Rollercoasting with the spirits

De volgende ochtend bij het ontbijt uitte ik mijn twijfels bij Michael, een supersympathieke Ierse tafelgenoot die al jaren als medium werkt. Tot mijn verbazing vertelde hij me dat ook hij nog steeds geregeld twijfelde. Martin en Zoë, een echtpaar dat al 25 jaar naar het Arthur Findlay College kwam en ook bij ons aan tafel zat, vielen hem meteen bij. ‘José,’ zei Martin, ‘ieder medium heeft dat, ook al zullen ze het soms ontkennen. Twijfel hoort erbij.’

Het was alsof de spirits ons gesprek gehoord hadden.

Meteen bij het begin van de groepssessie zag Karin, het Australische medium uit onze groep, naast mijn Nederlandse vriendin Viathou (ik heb haar toestemming om het u te vertellen) een statige, oudere man staan. Hij zag er volgens haar ‘adellijk’ uit en had munten in zijn hand waar gaten in zaten. Ook kreeg ze zijn naam door en vertelde dat er nog een familielid was met die naam en gaf ook van hem details, die ik om privacyredenen hier niet zal noemen. Nu was Viathou’s grootvader van adel en is hij tijdens het uitbetalen van loon in Indonesië doodgeschoten. Daarnaast heette hij inderdaad zo en heeft ze een broer die naar hem is vernoemd en klopte ook de verdere gegevens. Karin komt uit Australië, Viathou uit Nederland, ga er maar aan staan. Vlak voor de lunch kwam ik op de gang een andere Nederlandse vriendin tegen die tamelijk onthutst was. Heel de week had ze het gevoel gehad dat ze er voor spek en bonen bij liep en net op het moment dat ze ermee wilde kappen, was er bij haar iemand binnengekomen en had ze spontaan een demonstratie gegeven in haar groep. Het bleek bij twee zussen uit haar groep te passen en was, zacht gezegd, nogal heftig. Maar wel heel juist.

Alsof het nog niet genoeg was, kreeg die middag Viathou de geest en deed een verbluffende reading bij een medegroepslid. Ze kwam o.a. met details van een ongeluk die je de adem benamen en tot op de komma nauwkeurig bleken te zijn. Ook ik liep tegen zaken aan die je niet meer toevallig kon noemen (ik zal u de details besparen). Het was alsof men boven besloten had de spirituele rollercoaster een paar loopings te laten maken om iedereen even te laten voelen dat het geen flauwekulritje was waar we aan deelnamen.

De dag erop was ik geestelijk nog zo door elkaar geschud dat ik blij was dat Rowena besloot alleen wat te oefenen met voorwerpen en het tekenen van elkaars aura. Die avond was de laatste van de cursus en besloten de tutors een trance-experiment uit te voeren. Met zijn vijftigen gingen we met gesloten ogen in een kring zitten en probeerden vier anderen die in het midden zaten in trance te brengen.

En toen gebeurde er een van de engste dingen die me ooit is overkomen. Ik raakte zelf in trance. Het gevoel is moeilijk te omschrijven maar ik zal het proberen. Het is alsof je door een enorme kracht in een andere ruimte, in een andere wereld gezogen wordt. Je verliest de controle over je spieren, het is alsof je armen verlamd zijn, en spreken lukt ook ineens niet meer, hoe hard je ook vecht. Gelukkig stopten de tutors het experiment omdat de vier mensen binnen de cirkel geen trancereactie vertoonden en kwam ik weer bij mijn positieven. Bij de rondvraag bleek Karin precies dezelfde ervaring gehad te hebben als ik. De tutors wilden daarom het experiment graag herhalen met ons in het midden. Maar wij weigerden, we vonden het veel te eng. We wilden zelfs geen deel meer van de kring uitmaken. Dus gingen wij erbuiten zitten toen het experiment met vier nieuwe vrijwilligers werd herhaald om te bestuderen of geluiden effect hadden op het in trance brengen. Om zeker te zijn dat we er toch niet in getrokken zouden worden, bleven Karin en ik elkaar aankijken. Tevergeefs. Prudence, een Amerikaanse medecursiste, zag me gelukkig wegglijden en kon nog net voorkomen dat ik volledig in trance ging. Maar voor Karin was het te laat. Zij was totaal weg en het kostte de toegesnelde tutors heel wat moeite haar weer terug te halen. Het experiment bleek me niet in de koude kleren te zijn gaan zitten want de volgende ochtend was ik nog steeds niet de oude en mijn Nederlandse kompanen en de Engelse vrienden die we die week gemaakt hadden, zoals Martin en Zoë, vonden dat ook. Waarschijnlijk was ik volgens hen te bruusk uit mijn trance gehaald. Om dat te herstellen namen ze me mee naar hun kamer , brachten me binnen een paar minuten terug in trance en zetten de ‘echte’ José  weer heel langzaam en rustig terug op de wereld.

Zo eindigde voor mij een bewogen week die als research voor een boek bedoeld was maar uiteindelijk veel meer dan dat werd. Nu, een paar weken later, weet ik nog steeds niet precies wat ik ervan moet denken. Ik heb mensen de meest grote onzin horen verkopen onder het mom van medium te zijn maar ook dingen gehoord en zien gebeuren die niet te verklaren zijn en het zou me dan ook absoluut niet verbazen als er meer tussen hemel en aarde is.

There are more things in heaven and earth, Horatio,
Than are dreamt of in your philosophy. (Hamlet)

Dit bericht is geplaatst in Arthur Findlay College met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

9 reacties op The Arthur Findlay College (slot)

  1. Ria Schraverus schreef:

    Dit was wel een heel heftig slot!
    Zelf heb ik 1 keer een medium-avond meegemaakt. We moesten foto’s meebrengen. ’t Was in Soest en het medium, een vrouw kwam uit een plaats boven Amsterdan. Zelf woon ik in Brabant, dus kennen deed niemand mij. Wat schetste mijn verbazing toen mijn foto werd uitgekozen en het medium over mijn overleden moeder en mijn opa vertelde. Het was nog waar ook! Niemand had kunnen weten wat ze vertelde!
    Er is zeker iets tussen hemel en aarde, maar ik zoek het toch maar niet meer op. Hoewel……….ik ben wel vreselijk nieuwsgierig en als een gelegenheid zich spontaan voordoet…misschien….wie weet!?
    Onlangs heb ik de “gewone” Jose ontmoet. Hij was zo te zien niet veranderd…gelukkig!

  2. Zus Antigone schreef:

    Voor wie zijn paranormale begaafdheid wil testen:

    http://www.starmanproductions.nl/zener/zenertest.html

  3. Viathou schreef:

    Tja, een rollercoaster was het wel; het ene moment sloeg de twijfel me om de oren om vervolgens totaal onverwacht mijn derde oog te openen en te zien wat tot dan toe voor mij ongezien was. Verwarrend, verrassend en waanzinnig interessant. Gaaf was het al deze ervaringen te mogen delen met een paar dierbare, lieve vrienden en vriendinnen. Elkaar even in de arm knijpen of bevestigen met een wijntje en een zak chips; veel lachen en soms heerlijk serieus. En om Albert Einstein te citeren ”Ik ben ervan overtuigd dat God niet dobbelt met de Kosmos.”
    (er staat een prachtig artikel over Albert Einstein in de Happinez nr. 7, 2008 ”Geluk”)

  4. Rens Wisse schreef:

    Er zullen toch altijd dingen zijn die niet te verklaren zijn.

    Zelfs ik, het prototype van de die-hard-scepticus sta soms perplex van de verhalen die je hoort over mediums en paranormale.

    Er zijn er, zoals het Amerikaanse “medium” Char, waarvan ik overtuigd ben dat het een truc is. Er is ooit eens een boek geschreven over haar techniek, het zogenaamde “cold reading”, waarin uitgebreid wordt beschreven hoe deze techniek werkt. Het is een kwestie van pure kansberekening en de juiste toon op een geraffineerde manier weten te zetten.

    Bij het programma “Char, het medium”, waarvan de Nederlandse versie door RTL 4 werd uitgezonden, viel het mij op dat Char nogal vaak start met de letter J, vaak gevolgd door de A. Als je in een zaal vol Hollanders zit is de kans groot dat er algauw een paar tussen zitten die Jan of Jannie of Jeanette heten. Dat is makkelijk te raden, de toon is al gezet.

    Iemand die “The Full Guide to Cold Reading”, zoals de betreffende uitgave heet, met veel geduld volgt, zou misschien wel net zo’n goed medium (cequ illusionist) kunnen worden als Char. Daar komt bij dat er voor de TV waarschijnlijk ook dingen uitgeknipt zijn die de kijker niet te zien krijgt.

    En wat zou er gebeuren als je je opgeeft voor het programma en vervolgens met een compleet uit je duim gezogen verhaal aan komt zetten, waarvan alleen jij op de hoogte bent, om vervolgens pas na de reading uit te leggen dat je liegt. Char zou dan toch door de mand vallen. Zou iemand dat ooit met succes geprobeerd hebben? Zal er ongetwijfeld uit zijn geknipt.

    Geloofwaardiger schijnt dan Derek Ogilvie te zijn, een beroemd Brits, momenteel in Nederland woonachtig, medium bekend van het programma “de Babyfluisteraar”. Hier is niet zomaar sprake van een spelletje letterraden. Ik sprak onlangs iemand die naar een van zijn readings was geweest, dus niet alleen maar monteerbare TV, die verbijsterende resultaten had gezien.

    Maar ook hier ben ik immer sceptisch. De nieuwsgierige kant van mij zou het best eens willen zien en zegt dat je er niet over kunt oordelen als je er niet bij bent geweest. Mijn nuchtere Hollandse sceptische kant krijgt echter erg snel de overhand. Feit blijft dat ik dit een interessante serie blogs vond.

  5. Fred schreef:

    Dat je “uit jezelf” kunt treden is geen onbekend fenomeen. Althans voor mij, want dat heb ik wel eens met yoga oefeningen ervaren. Ik heb dat altijd vergeleken met de sensatie die je soms kunt hebben bij hevige koorts. Maar nergens staat me bij dat het meer was dan dat “ik” die keren los van mijn lichaam door de ruimte zweefde. Mensen, noch zielen, noch geesten ben ik op die tochten door de ruimte ooit tegen gekomen. Nou ja, hoewel we het hier maar met onze voeten op de aarde moeten redden, blijft het een interessant onderzoeksterrein.

  6. Renata schreef:

    Nu ben ik er eindelijk achter waarom je me steeds met pokeren verslaat 🙁

  7. MInka schreef:

    Complimenten voor deze fantastisch geschreven stukken. Aanstaande vrijdag vertrek ook ik (alleen) naar het A.F.C. ik ben zeer benieuwd en laat het maar op me af komen.

  8. angeline schreef:

    Hallo Jose,

    Ik heb je stukken over A.F.C gelezen, boeiend maar ook geschreven met humor en spanning.
    Ben heel nieuwsgierig geworden….wie weet…

    groetjes van Angeline

  9. Pascale schreef:

    Groeten uit Nederland. Ik heb dit met veel plezier gelezen. Ik moest glimlachen om de opmerking over het ‘breder schrijven van ‘Je Vader’ die me deed denken aan die van mijn vader, die vorig jaar overleed. Ook hij keek met kritische ogen naar wat ik deed maar bleek voor zijn dood zo trots op me, zonder dat ik dat ooit geweten had.
    Ik heb alle AFC pagina’s gelezen. Misschien dat ik er ooit een keer heen ga, misschien ook niet. Mijn hele leven voel ik dat er meer is maar ik weiger er boeken over te lezen of ‘les’ te krijgen omdat ik geen zin heb in commercie en uitbuiting van anderen. Ik weet niet of het echt ‘van de overledenen’ afkomstig is of dat je energie/signalen/? oppikt van anderen en die dus ‘leest’. Het zou interessant zijn om dingen van overledenen te horen die de levenden niet hadden kunnen weten. Al met al lijkt het me heerlijk om hierover met mensen te kunnen praten maar ja, kom die mensen maar eens tegen!

    Hoe dan ook: bedankt voor de leuke pagina’s, fijn om te lezen en het triggerde een herinnering aan eerdere tijden.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *