The Arthur Findlay College (2)

Een spirituele achtbaan / Rollercoasting with the spirits

Powerfood en powerbuilding, oftewel het voeden van geest en lichaam.

Mediums zijn net mensen. Het was me tijdens het avondmaal van de eerste dag al duidelijk geworden dat ook zij een gebruikelijk horde-effect vertonen zodra het fenomeen ‘buffet’ zijn intrede doet. Als sympathisant van de reïncarnatietheorie kan ik dit gedrag niemand kwalijk nemen. Ieder mens kan zijn vorige leven vroegtijdig afgebroken hebben gezien in de veelvoorkomende tijden van hongersnood, zoals in de donkere Middeleeuwen of in het Frankrijk voordat de koning zijn hoofd verloor.

Om te voorkomen dat ik eindeloos moest wachten op een gebakken ochtendeitje , of erger nog, dat ik door mijn onhandige bijna twee meter lengte en met mijn onbesuisde ellebogen vast zou komen te zitten in de oogholte van een lieftallig buffetster, besloot ik eerst een ochtendwandeling te maken door het prachtige park en pas na een kwartiertje, wanneer de rust zou zijn weergekeerd en ieder zijn ontbijtje aan het verorberen was, aan te schuiven aan het buffet.

Het was een wonderschone ochtend. Het was fris en over de goed onderhouden grasvelden lag de dauw te glinsteren in de eerste zonnestralen die dapper hun best deden de wereld op te warmen.

findley-019.JPG

De paarden met wollen dekentjes begonnen langzaam uit hun staande slaap te ontwaken: voor hen geen tijdschema of buffet, de eindeloze vlakten groen gras kwamen straks vanzelf op graastemperatuur.

Ik bewonderde de eeuwenoude knoestige en grillig gevormde bomen, de herfstkleuren die net begonnen in te zetten en de natuur deden uitbarsten in explosies van gradaties groen, geel, oranje, paars.

findley-009.JPG

Terwijl ik een, waarschijnlijk door een bevlogen cursist, kunstig gefabriceerde stoel uitprobeerde, maakte een kleine eekhoorn me aan het lachen met zijn dappere pogingen de illusie te creëren dat het bos bevolkt was door een leger soortgenoten; als een door ADHD bevangen pluimstaart rende hij van boom tot boom en bombardeerde mijn ooghoeken met zijn geren en gevlieg. Op het moment dat hij door had dat ik hem zag bevroor hij in een pose alsof hij daar al uren rustig zat te knabbelen. Helaas verraadde het puntje van zijn staart dat het hier een en het zelfde beestje betrof.

Was deze kleine illusionist een voorbode van grotere?

Terug in de eetzaal drentelde ik op mijn gemak met een heerlijk English breakfast – spiegelei, bacon, witte bonen, roerei, kippers, tomaat en champignons – naar mijn tafel, toen een gerammel van schalen en pannen mij mijn hoofd deed omdraaien. Exact een half uur na het startsignaal van het ontbijt bleek het keukenlegioen uit te zwermen om meedogenloos af te ruimen, de smeekbeden van een rij nog hongerige magen negerend. Hoewel de eerste bijeenkomst pas over een uur zou beginnen, hield het regime van het keukenpersoneel er andere tijden op na. Dit keer was ik nog net op tijd, maar morgen zou een duik in het buffetgewoel onvermijdelijk zijn.

Volgens het programma bestond de aftrap van iedere dag uit een stukje “powerbuilding” door de grote man – Glyn – zelf.

Zijn door een gezichtverlamming moeilijk verstaanbare stem en de matige akoestiek indachtig, zorgde ik ruim op tijd aanwezig te zijn in the Sanctuary, zodat ik een comfortabel plaatsje vooraan kon bemachtigen. Het bleek zo vroeg in de morgen nog behoorlijk koel in de ruimte die gisteravond nog veel overeenkomsten vertoonde met een Finse sauna.

Toen galmde His Masters Voice door de ruimte en was de sessie begonnen.

Het kostte me op dit ochtenduur – met een maag en darmkanaal dat luidruchtig bezig was het voor mij ongebruikelijke, maar onweerstaanbare uitgebreide ontbijt te verteren – wat moeite om mij op het Engels te concentreren. De bewegingstaal (weidse armgebaren, het afwisselend zitten op een troontje en afdalen naar ons gepeupel: hier een indringend oogcontact en daar een bemoedigend schouderkneepje) en het timbre van de stem deden mij concluderen dat dit een “peptalk” demonstratie betrof. Dit vermoeden werd bevestigd door de reacties van mijn medecursisten die de kleine nuances van de spreker wel volledig konden bijbenen (of in ieder geval deden alsof); blikken van ernst, instemming en devotie werden afgewisseld met goed getimede lachsalvo’s en kreten van enthousiasme. Het vertoonde een frappante gelijkenis met de “yes we can!” campagne van de kersverse Amerikaanse president, maar dit terzijde. Het werkte, iedereen was er klaar voor om, de mouwen opgestroopt en zonder angst en terughoudendheid, het grote mysterie aan ons te laten openbaren.

En kwartier later zaten we allen met gesloten ogen op onze stoelen terwijl Glynns stem – mijn vertaalknopje was intussen omgezet naar modus binnensmonds Engels – ons meevoerde op reis door de kosmos.

In het begin waren er wat obstakels te overwinnen: een wel zeer fysieke bonk witte bonen in tomatensaus hinderde mij in het diepe ademhalen, en mijn zitvlees ontberende billen begonnen doorzitverschijnselen te vertonen. Daarnaast moest ik ook de nodige gêne overwinnen om de woorden van het opperhoofd met evenveel overtuiging tegen mezelf te herhalen:

I Am

I Am Marvelous

I Am correct in my work with the Spirit

I Am Devine

I Am…

Maar toen ging het snel: ik voelde me één met de energie in mezelf en om me heen, werd omgeven door prachtig licht, en kleuren en beelden vlogen voorbij in mijn hoofd. Kortom, ik voelde me één met het universum en… met de begintune van “the Bold and the Beautiful”.

“The Bold and the Beautiful??”

Mijn ogen vlogen open bij deze vreemde gewaarwording. Hoe kon een magische trip door het universum zich verhouden tot ‘s werelds populairste soap?

Met beide voeten plotsklaps op de vloer en me weer bewust van de harde stoelen van het Sanctuary, ontdekte ik dat er hier geen sprake was van een of ander bovennatuurlijk verschijnsel maar van een veelvoorkomende uitwas van onze huidige samenleving: “ik word gebeld dus ik besta”, oftewel, de mobiele telefoon van de overbuurvrouw. Een paar minuten later – na een ondersteboven gegooide tas om de aandachtsbehoeftige boosdoener het zwijgen op te leggen – probeerde iedereen de concentratie weer op te pakken en de innerlijke reis voort te zetten, terwijl dit keer de klanken van achtereenvolgens Christina Aguilera, Nokia en de laatste van James Bond ons in de realiteit probeerden te houden.

Tijdens het kopje thee na de sessie werd unaniem besloten dat de uitkomst van deze krachtmeting onbeslist was: ondanks dat de opstandige mobieltjes waren vermorzeld, was het slechts enkelen gelukt opnieuw een retourtje universum te bemachtigen.

(wordt vervolgd)

Dit bericht is geplaatst in Arthur Findlay College met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

5 reacties op The Arthur Findlay College (2)

  1. Eric schreef:

    Op 19 december 1963 ging de film The Swindler in premiere.
    Of Glynn Edwards in deze film speelde moet ik nog uitzoeken.

    Wel speelde er een Glynn Edwards in “Softly Softly” , “The Great Depression of 1994” en “Undermind”

  2. Viathou schreef:

    tja, witte bonen in tomatensaus …., jij zelf was niet de enige die daar last van had……! Maar alle gekheid op een bezemsteel; als je e.e.a. met een paar korrels zout nam, was het toch wel heel erg gaaf om meegesleept te worden in die alom heersende berg van energie.
    Een medecursist

  3. Nicole schreef:

    Zeer genoten! buitengewoon komisch,zonder de zaak belachelijk te maken; ben erg benieuwd naar het vervolg, het is interessante materie.
    MBT Glyn Edwards: er is nog een Glynn Edwards, met dubbel nn , dat is een engels acteur.

  4. Fred schreef:

    Ben benieuwd naar het derde deel en verwacht van mij geen eerdere reactie.

  5. Ria Schraverus schreef:

    Nou ja zeg, ben je net lekker in het verhaal, moet je alweer een paar dagen wachten op het vervolg! Lijkt wel een feuilleton in een damesblad. Ben zeer benieuwd wat er verder gebeurde. Ben ook benieuwd naar je conclusie van deze afzondering. Wat heeft het met je gedaan? Ben je erdoor veranderd? Leuk, die reactie van je medecursist. Zou ook best de reactie willen horen van de anderen. Zeer interessant item! Ik zie het al helemaal voor me hoe je daar rondwaart…
    Dat je alle facetten van leven en andere werelden durft te onderzoeken….
    Het wekt nieuwsgierigheid op en de vraag of ik het ook zou doen.
    Wacht niet te lang met opsturen….ben benieuwd!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *