The Arthur Findlay College (3)

Een spirituele achtbaan / Rollercoasting with the spirits

Scepsis oftewel, een introductie in het spiritueel pretpark.

Ik had weinig tijd om lang bij de ochtendsessie stil te blijven staan, want mijn eerste ontmoeting met mijn werkgroep (3 mannen en elf vrouwen) stond op de agenda.

Meteen werd ik in het grote onbekende gestort. Aura lezen stond op het programma.

Aan de gezichten van mijn medecursisten te zien was de term aura bij iedereen een bekend gegeven. Behalve bij ondergetekende. Ik dacht aan aureool (een begrip waarmee ik redelijk vertrouwd ben geraakt in mijn jonge jaren: de heiligen uit mijn jeugd werden nooit zonder het alomtegenwoordige schijfje afgebeeld), maar gelukkig was vriendin Viathou bij mijn groepje ingedeeld en kon ze mij in enkele woorden het begrip uitleggen. De aura is een energieveld dat mensen en ook andere levende wezens omgeeft en kan worden waargenomen door personen die daar gevoelig voor zijn. Een eitje dus voor mijn mediamieke groepsgenoten. Zoiets als een lichtvoetige warming-up voor het echte werk. Ik slikte nog maar eens.

Een vrijwilligster uit onze groep kreeg de opdracht met het gezicht naar de muur te gaan zitten en de juf/tutor Rowena wees iemand aan die haar onder voetgetrappel van achteren benaderde. Wanneer de aangewezene binnen haar aura kwam (een meter, een halve meter, wanneer iemand stond te hijgen in haar nek; het was me nog niet duidelijk waar dat aura zich nu precies bevond) moest ze ‘stop’ roepen en de persoon gaan lezen.

Toevallig werd ik die persoon en warempel, ze zag dat ik een man was en daarna voelde ze veel woorden. Niet slecht als er een schrijver achter je staat. Mijn wenkbrauwen krulden zowaar van bewondering.

Veel tijd om daar bij stil te staan had ik niet, want vervolgens moest ik zelf gaan zitten. Het werd een ramp: ik had alles fout, zelfs de sexe, wat toch als een hele prestatie mag gelden gezien de zeer ruime meerderheid aan vrouwen. Gelukkig had ik al in een vroeg stadium de groep laten weten dat het niet mijn paranormale begaafdheid, doch slechts mijn ontembare nieuwsgierigheid was wat mij hier had doen belanden. Anders had ik me doodgeschaamd.

Zo kreeg iedereen een beurt en ik moet eerlijk zeggen, soms had men het helemaal bij het rechte eind. Maar vaak was het ook 100 % mis, waardoor ik me enerzijds niet eenzaam voelde, maar aan de andere kant ook mijn scepsis de kop op stak. Gemengde gevoelens heersten dus bij de typische Engelse lunch (deze bevatte smaak noch kraak, maar werd bekroond met sublieme toetjes die de gave hadden bliksemsnel te dematerialiseren).

‘s Middags was er een lezing “Understanding & Utilising the Evidence” en daarna weer een groepssessie.

Als vervolg op de ochtendsessie moesten we nu onze tutor Rowena lezen en hoe ik het deed, weet ik niet, maar alles wat ik zei bleek te kloppen. Ik, die mezelf altijd in het hokje ‘large’ heb geplaatst, bleek toch zeer in mijn nopjes met het aantrekken van dit ‘medium’pakje.

Wonder o wonder, had ik echt verborgen gaven?

Voor de avond stond er “Public Service & Demonstrations” op het programma in the Sanctuary.

Samen met mijn Nederlandse kompanen kwamen we niet verder dan dat het een dienst zou zijn waarbij publiek aanwezig was. Een dienst? Kerk? Sektarische complotten? We hadden geen flauw idee.

De organist (een door de wol geverfde stemmingmaker) jutte het en masse aanwezige publiek op tot het meezingen van in een boekje aangepaste, maar zeer herkenbare melodieën (zelfs ik, met mijn beperkte muzikale kennis, herkende the Sound of Music) en al spoedig verkeerde iedereen in een opgetogen en jolige stemming.

Opeens stond iedereen eerbiedig op en ving een wel heel bekende melodie aan. Onder de klanken van “Oh, when the Saints go marching in” , marcheerden onze mediums/tutors door het middenpad naar voren. Hoewel nog niet geheel bedreven in de Engelse ironie, leek het me toch een tikkeltje aanmatigend deze, hoewel gerenommeerde, mediums met heiligen te vergelijken.

De dienst werd geopend met de huishoudelijke mededeling dat de oppersint onwel naar huis was gegaan. Een meelevend gemurmel trok door de zaal, maar heimelijk voelde ik me gerustgesteld dat ook een levende legende door een griepje geveld kon worden. Maar niet getreurd, er waren drie tutors die de honneurs zouden waarnemen.

Wat er toen gebeurde kun je vergelijken met een pinkstergemeenteachtige kerkdienst waarbij de dominees (onze tutors) een aantal geliefde overledenen van ‘willekeurige’ mensen uit de zaal binnen kregen. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt en moet zeggen: het was verbijsterend. Zomaar weten hoe iemands opa heette, waar hij woonde (inclusief huisnummer) en wat zijn lievelingskostje was, neigt naar tovenarij. Alleen: hebben de mediums inderdaad contact met de geestenwereld of is er een andere verklaring voor? Bijvoorbeeld mindreading? Want als je begint met: ik heb hier een man van in de zeventig (dan gaan veel mannen dood), met dun grijs haar (hebben de meeste mannen op die leeftijd) en met de naam George (zijn er families in Engeland zonder een George?) dan is de kans dat je er in een zaal met 100 man, waarvan de helft Engels, een paar treft waarbij het past ongeveer 99,99%. Een medium hoeft er vervolgens maar eentje uit te pikken, zijn of haar mind te readen en klaar is Kees. Of George in dit geval.

En was het niet toevallig dat toevallig de organist (die sinds jaar en dag tweemaal per week de toetsen beroert in het Sanctuary) zijn overleden vrouw doorkreeg en een andere spirit de echtgenoot van een vriendin van het medium betrof? Of dat de daaropvolgende uitverkoren cursist nu net diegene bleek die al jaren het Arthur Findlay College als haar favoriete overwinteringsplek verkoos?

findley-025.JPG

Nadat ik me later op de avond met wat vrienden en meer vloeibare ‘spirits’ had teruggetrokken op mijn kamer heerste er twijfel en scepsis alom en moest ik terugdenken aan een SouthPark aflevering.

http://allsp.com/loading2.php?url=/l.php?id=e94 (houd er rekening mee dat het echte filmpje pas na ongeveer 2 minuten en een hele hoop reclame start)

(wordt vervolgd)

Dit bericht is geplaatst in Arthur Findlay College met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

3 reacties op The Arthur Findlay College (3)

  1. Peter schreef:

    Jose, heerlijk die cynische ondertoon.

  2. Je vader schreef:

    Leuk verhaal en niet te veel opgesierd.
    Het zou nog beduidend beter overkomen als je het
    b r e d e r zou schrijven !
    Liefs
    Pa

  3. Fred schreef:

    Inderdaad heel leuk verteld, maar als je vader met breder bedoelt, dat je iets afstandelijker zou kunnen schrijven, ben ik het helemaal met hem eens. Misschien leg je iets te veel uit. Laat de interpretatie maar aan de lezer over! Maar ja, schoolmeesters hebben altijd wel wat te zeuren, moet je maar denken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *