Morgen is het mijn laatste dag hier, woensdag vlieg ik terug. Dit is ook meteen de laatste keer dat ik u lastig val met een bijna dagelijkse blog (het liep iets uit de hand, sorry). Vanaf nu komt er hooguit eens per week eentje, dan weet u dat alvast.
Het zal vreemd zijn weer in Nederland te zijn, het leven in Belarus is zo anders. Als men mij zou vragen wat ik het grootste verschil tussen de twee landen vind, dan zou ik antwoorden: de vriendelijkheid van de mensen. Misschien komt het omdat ik een buitenlander ben of heb ik gewoon mazzel, maar overal waar ik geweest ben, of het nu in Minsk in de metro was, of in een dorpje op het platteland, iedereen was aardig en meteen bereid me te helpen. En dat geeft een heel lekker gevoel.
De meeste mensen in Belarus zijn naar onze maatstaven straatarm. Een foto kan nog zo pittoresk zijn
maar ik denk dat de meesten van ons niet zouden willen ruilen.
En ik denk ook dat de meeste bouwvakkers in Nederland zo’n kantine niet zouden accepteren.
Belarus is een schoon land.
Ik ken geen enkel ander land waar overal op straat dit soort grote asbakken staan (die ook gebruikt worden).
Daarnaast wordt bijna alles op zijn Belarussisch gerecycled.
Belarus is ook een mooi land.
In het kasteel van Mir was een grote fototentoonstelling en ik heb werkelijk mijn ogen uitgekeken, zo mooi en onbedorven de natuur hier nog is. Het toerisme staat nog in de kinderschoenen, maar als je bereid bent er moeite voor te doen kan je in Belarus een fantastische vakantie doorbrengen.
Ik heb veel geleerd tijdens mijn verblijf, ook over mezelf, en ik heb met bewondering gekeken naar wat de Stichting Weeshuizen Belarus en de enorm toegewijde mensen die hier werken samen de afgelopen jaren voor elkaar hebben gekregen.
Ik ga ze ontzettend missen, de Sacha’s, Nastja’s, Tanja’s, Andrei’s, Olje’s, Sveta’s, Dima’s, Pjotrs, Katja’s, Joura’s, Wasja’s, Igors en alle anderen.
Weeskinderen met soms een afschuwelijke voorgeschiedenis – ik heb verhalen gehoord waarbij mij maag in een bankschroef leek te zijn beland – maar ook kinderen die nu blij zijn, die nu lachen. En als we ze vanuit Nederland nog een beetje verder helpen door dit project, kunnen we ervoor dat ze de rest van hun leven ook nog kunnen lachen.
En mijn eigen, tijdelijke halfweeskinderen zullen vast ook blij zijn me weer te zien. Dat zien zal niet lang zijn overigens, want vanaf half november begraaf ik me in mijn huis in Andalucia voor het schrijven van PJOTR’S BORSJT.
Jose!
Morgen weer naar huis. Dat zal niet meevallen! Het was niet altijd makkelijk voor je in Kalinovka, zeker niet als je de achtergronden van de kinderen verneemt. Toch heb je ook veel prachtige momenten meegemaakt, blijdschap, emotie, vriendschap, liefde en het gevoel “te leven”. Dagelijks contact bracht ons, hoewel we elkaar nog maar enkele weken kennen dichter bij elkaar. Wij weten beiden waar we mee bezig zijn, al het werk wat we doen zal nooit voor niets zijn! Wij, als stichting proberen deze kinderen te helpen, maar dan op een duurzame, structurele manier. Je hebt nu gezien hoe goed het is om deze kinderen, te begeleiden op hun weg naar volwassenheid, naar een beter leven dan voor hun bestemd was. Ik ben Rotary Oisterwijk en jou verschrikkelijk dankbaar dat jullie ons willen helpen. Daardoor kunnen we doorgaan met ons project. In 2008 zal het door jullie inspanning en warme belangstelling mogelijk worden een Mini-leerboerderij op te zetten voor de jongere kinderen als voorbereiding op de beroepsopleiding. Dank je wel, Jose! Je zal zeker het mooiste boek van de wereld schrijven!
Ria
Luisterrijke foto’s & dito tekst!
Tot Woensdag, het biertje staat al koud!
Met veel plezier en interesse gelezen Jose.
Goede reis morgen en tot kijk.
Y
heey Jose,
Dus dat waren je zoons ik heb ze altijd al eens willen zien.
groetjes
E;ine, Loes, Frank en Ivo