Gastblog Renata Oosterveen: Enge Buren

Enge mensen bevinden zich in alle lagen van de bevolking en ook in de wereld der New Agers werd mij enkele tientallen jaren geleden duidelijk. Ik bezocht toen een spiritueel klooster; de goeroe van het centrum predikte zijn gevolg van overspannen managers, geflipte directeuren en zoekende zonderlingen de fasen van verlichting middels het lichter maken van hun zakken. Helaas ontdekte ik dat de man zelve nog immer aan het aardse gebonden was met zijn voorliefde voor Jaguars (de automobielen) en dure huizen en besloot mijn heil elders te zoeken.

Wonen op een berg in het Spaanse vergt soms wat improvisatievermogen, maar na anderhalve week van ontberingen in de vorm van natte voeten, exotische fungusvorming, opengebroken vloeren, manoeuvreren tussen koud, warm dan wel helemaal geen water en het opstoken van de vloerverwarming terwijl buiten de mussen van het dak vallen, bleek mijn optimistische kampeerderinstelling zijn plafond te hebben bereikt. Nu ik erover nadenk, bedenk ik me dat ik nooit een kampeerinborst heb bezeten. Wat een geluk dat ik dat afgelopen week vergeten was. Maar dit terzijde.

Het was pure euforie, toen mijn lief José de kreet ‘Eureka, ik heb het gevonden!’ slaakte en als oorzaak van onze erbarmelijke omstandigheden een lek in de warmwaterleiding wist aan te wijzen. Een telefoontje naar Paco el fontanero (de loodgieter) leverde de geruststelling op dat hij reeds onderweg was om ons met zijn magische handelingen terug in de 21^e eeuw te helpen. Nog geen kwartier later werd er aan de bel getrokken en waren wij verbaasd dat onze redder de tocht over drie bergen zo snel had weten af te leggen. José bereikte met zijn ellenlange benen als eerste de voordeur. Wat er echter over de drempel stapte had werkelijk niets van een Spaanse loodgieter. De wat hoekige tongval klonk totaal anders en verried dat we mogelijk met zwei Deutsche Leute van doen hadden. Dit vermoeden werd nog versterkt door de overrompelende manier van binnenvallen (zeer Duits volgens geschiedkundigen), hoewel het verschil in uiterlijk van de twee meer van een universeler model sprak, zoals je deze overal ter wereld kan tegenkomen. De koploper met een gebeitelde glimlach van oor-tot-oor en het uiterlijk van een overjarige hippie, met lang uitdunnend krulhaar (misschien kent u het type – nijver pogend met de laatste spaarzame krullen de steeds groter wordende kaalslag op het hoofd te camoufleren – een man die je het liefst zou willen adviseren de boel eraf te scheren omdat het zo triest oogt), gekleed in onvermijdelijk zwart oversized T-shirt met Boeddha-afbeelding en onverschrokken voortstappend op onverslijtbare Jezussandalen en een wat voorzichtiger, maar geenszins timide kameraad van het soort snelle-jongen-in-vrijetijdsoutfit: een ton sur ton shorts met zomers overhemd combinatie, designgympen en een preventief kaalgeschoren kop met rieten cowboyhoed.

Duitsers, zweverige types? Was er niet een verhaal over een Duitse New Age projectontwikkelaar die het stuk grond een aantal percelen verder had gekocht? Met grootse plannen om daar een spiritueel centrum te bouwen wat zijn weerga niet kende? En die, nadat de bouwvergunning was afgewezen,  met de noorderzon vertrokken was (volgens insiders met het geld van verlichte investeerders)? Zelfde stuk grond, zelfde nationaliteit, het kon bijna niet anders. En jawel, het bleken onze vermiste buren.

Kalend Krulhaar ontweek het José aan te kijken en stevende met uitgestoken hand op me af, mij doorborend met een alwetende blik; even vreesde ik voor een oogafwijking bij de arme man, maar gelukkig bleek het hier te gaan om de intieme gedragscode der zeer verlichten. Herkenning van mijn kant bleef echter  – met dank aan de voornoemde Jaguarliefhebber – uit; wel gingen de haren in mijn nek overeind staan. Als rechtgeaard lafaard vluchtte ik dan ook onder het mompelen van ‘entschuldigung, ich spreche keine Deutsch’ naar mijn werkkamer. José, mijn talenwonder, kon het vast wel alleen af.

Een klein half uurtje later klonk de bel nogmaals. Dit keer was het wel echt Paco die zijn opwachting maakte, het gereedschap in de aanslag. Ter ondersteuning van de werkzaamheden bood José beide rechterhanden aan, maar zelfs  toen er daarop een kabaal van jewelste klonk, vonden onze Duitse vrienden niet dat het tijd werd om op te krassen… Daarom verliet ik, de lafaard, schoorvoetend mijn kamer om me met tegenzin van mijn taak als gastvrouw te kwijten en het geanimeerde gesprek in halfslachtig Engels op gang te houden.

Zich tegoed doend aan de biervoorraad, begonnen onze nieuwbakken buren alsof het niks was wilde plannen op tafel te smijten: een zwembad, een macrobiotisch eethuis, meditaties geleid door de grootheden der aarde, samenzweringen met andere, in de Andalusische bergen verstopte, spirituele centra en – Kalend Krulhaar had vernomen dat ik muzikant was – concerten in de grotten van Nerja met allemaal internationale beroemdheden. Wat ik daarvan vond? Ik bromde wat positief motiverends als ‘mooie plek daar’ en hoopte ondertussen dat deze hoogsensitieve freunden doorkregen dat ik nu liever Spaans-Koeterwaals met de loodgieter bezigde, dan te proberen mijn aandacht bij het megalomane gezwam van hen te houden. Helaas, ze bleven het ene na het andere plan opperen ter verbetering van de staat van de wereld en – dat was me nu wel duidelijk – van hun portemonnee. Er werd door Kalend Krulhaar om mijn contactgegevens gevraagd. Ondanks zijn beklag dat hij problemen had met internet en alleen beschikking had over Skype (?) en mobiel, volstond ik met mijn emailadres; ik voelde er weinig voor hem als mijn nieuwste telefoonbuddy toe te voegen.

Aan al het goede komt echter een einde, dus ook aan het bier, en eindelijk besloten onze gasten het gebouw te verlaten. In het vrolijke gezelschap van Paco dronken we vervolgens de laatste verdonkeremaande blikjes bier om te vieren dat de lekkage verholpen was.

Voor het naar bed gaan herinnerde ik me het visitekaartje dat ik die middag gekregen had. Ik haalde het uit mijn broekzak en zag dat mijnheer Kalend Krulhaar, alias Rechunpa, een nijver baasje was die niet had stilgezeten: Artist, Teacher, Healer, Founder & Principal of ProKulturgut.Net.e.V., Rector of Akademie der Culturen NRW, Artdirector of ArtPro – MediArt – Metamorphose, CEO of Monte Alegre – ArteCreativa Hispano SL.

Het toekomstige spirituele woonoord kampte begin dit jaar niet alleen met ‘Bewegende Grond’

Waarschijnlijk zou hij al die titels nog hard nodig hebben ook bij het realiseren van Utopia: het vinden van mensen die gek genoeg zouden zijn om in zijn maniakale plannen te investeren, het verkrijgen van een bouwvergunning (schier onmogelijk, vorig jaar is de burgemeester van dit gebied de gevangenis ingedraaid wegens steekpenningen en bouwfraude en zijn opvolger kijkt wel link uit hetzelfde pad op te gaan en geeft nog slechts vergunningen af als ware het relikwieën. Daarnaast heeft een bouwvergunning voor dat stuk land weinig zin, het is ‘Bewegende Grond’ en daarop bouwen is sowieso uit den boze), het inlossen van de schulden die op het terrein rustten en dan nog eens de hele weg door de Spaanse bureaucratie… Hoe het ook zij, ik wenste hem in gedachten veel sterkte, mezelf welterusten en dook mijn bed in.

Uitgerust opende ik de volgende morgen mijn ogen en een half uur later mijn mailbox. Het eerste wat ik aantrof was een pagina’s lange mail van… onze nieuwe buurman. Nou ja, een mail? Een projectplan voor een ‘World-Fusion Musikprojekt 2011’ in de grotten van Nerja! Stomverbaasd keek ik hoe mijn naam en instrument als eerste op het lijstje deelnemende muzikanten prijkte, gevolgd door Kalend Krulhaar Rechunpa op neusfluit en een heel scala aan coryfeeën uit de wereld van de intuïtieve muziek (?!).  Al zeiden de namen op het lijstje me niets, ik ben meer van de wereld van rock  met ballen. Duidelijk was echter wel dat hij niet had stilgezeten. Bij het verder lezen begon mijn onderkaak last te krijgen van de zwaartekracht: ons huis zou de basis gaan vormen voor bijeenkomsten en vergaderingen, repetities en overnachtingen (inclusief hap en drank) van de wereldsterren en tussen de regels door viel te lezen dat een investering in het project onzerzijds niet meer dan natuurlijk was. Had ik iets gemist de vorige dag? Was ik slachtoffer van de Duits-Engels-Spaanse Babylonische spraakverwarring? Gelukkig wist José me gerust te stellen en stuurde onze waarde Rechunpa nog dezelfde dag een mailtje terug dat aan duidelijkheid niets te wensen over liet.

’s Avonds kon ik dan ook met een gerust gemoed de slaap vatten. Midden in de nacht schoot ik wakker. Ik had gedroomd dat ik in de grotten van Nerja was opgesloten met een cohort zweverikken, gewapend met neusfluiten en cimbalen, en met levenloze glimlachen op hun gezicht.

Mijn God: de nieuwe buren komen!

(Met dank aan José)

6 reacties op “Gastblog Renata Oosterveen: Enge Buren”

1. Luana zegt:
   Hahaha! Een goede buur is beter dan verre vrienden! Oh wat had ik graag om een hoekje willen gluurburen. Een tip: werp een enorm heavy rock ‘n roll geluidsmuur op! Mustang Renata plays the krullen van ’s buurmans kop!
2. Corrie Reuvers zegt:
   Oeps da’s schrikken!!!Hoop dat José z’n mailtje helpt.
   Op dit soort buren zaten jullie niet te wachten denk ik (als je al op buren zat te wachten).
3. Ingrid zegt:
   hahahaha, heerlijk om te lezen! En wat fijn om in het bezit te zijn van een enorm vermogen om het allemaal heel levendig te visualiseren!Een wisselend schouwspel van uiteenlopende plaatjes is het resultaat!
   Wens jullie een buurloze tijd toe!
4. Rob zegt:
   Hoi. Gaaf stuk, jeetje wat kan jij goed schrijven;.veel humor en prachtige zinnen! Als ik zoiets lees, snap ik het en zou ik zulke zinnen zelf kunnen bedenken (denk ik dan). Tot ik het probeer; dan valt het vies tegen. Ik stel me jullie bij het ontbijt voor…:lezen jullie dan elkaars neergeschreven hersenspinsels voor?Altijd als ik mannen zie die hun haar van de ene zijkant naar de andere kant hebben gekamd om hun kale “bovenhoofd” te verbergen, gruwel ik. Nu ik zelf steeds kaler word, doe ik dát kammen niet, maar heb wel stiekem (op advies van mij kapster) m’n haar “ nonchalant” in plukjes laten knippen en naar voren gekamd. De inhammen zijn minder duidelijk en volgens haar “lijk ik een stuk jonger”(mm?!). Het valt me ook altijd op dat mensen die zeggen dat ze het niet erg vinden om kaal te worden, zelf geen aanleg daar voor hebben of (zoals jouw geliefde) nog een mooie kop met haar hebben! Ik vind het heel erg, maar leg me er maar bij neer, zeker na jouw beschrijving van je Duitse bezoekers!
   Fijn weekend en groeten uit (nog steeds) koud Den Haag, Rob Strengers.
5. Fred zegt:
   Erg leuk geschreven!
6. Viathou en James zegt:
   Wow Renaat, ga zo door je hebt er weer een paar leesfans bij.