ROLLEN

Er was eens….. een reizende vader die bij thuiskomst, meestentijds nog immer omhuld door de exotische maar vaak ook penetrante geur der ontberingen – de kortste lijn van voordeur naar kinderen liep nu eenmaal niet via de douche – de wereld waarin hij vertoefd had bij zijn vier zonen introduceerde. De rollen zijn nu omgedraaid.

Het geluid van rollende banden over kasseien maakt mij duidelijk dat ik het Zeeuwse Vlaamse een seconde eerder verruild heb voor het echte Vlaamse. Onderweg naar Oordegem, alwaar mijn jongste en atletische zoon Quinten (18) met hazewindhondachtige ambitie de 3000 meter zal gaan lopen. Al rap echter verstomt het lawaai en realiseer ik me dat in navolging van Nederland, waar kasseien – in de Hollandse volksmond kinderkopjes genoemd – nog slechts voor historische doeleinden gebruikt worden, ook in België het asfaltmonster heeft toegeslagen en de steenwegen tot geweldige racetracks heeft omgetoverd. Gelukkig is het aloude driebaans-principe overeind gebleven, zodat de echte Vlaamse macho’s met uit de kluiten gewassen vehikels hun stalen zenuwen kunnen bewijzen door om het langst op de middenstrook te durven blijven rijden. Dat dit oergedrag oerbehoeften wakker roept, is de ondernemende Belg niet vreemd: kroegen (dorst) en frituren (honger) worden elke 1,5 kilometer afgewisseld met roze , rode of violette belettering aangeduide ‘CLUBS”. Een ieder met een beetje Freudiaans verleden hoeft zich niet lang te verbazen over de connectie tussen de steenwegse, testosteronopwekkende doodsverachting en het frequenteren van deze niets aan de verbeelding overlatende huizen van plezier. Een beetje galgenhumor is daarbij de Vlaming niet vreemd: wat te denken van een etablissement met de naam “het Swingend Stropken”.

Na een tiental kilometers ontstaat er een ernstige vertrouwenscrisis met mijn charmante, Belgische TomTom- madam. Het vermoeden rijst dat zij door een Nederlands collega is gesouffleerd want niets van wat zij met haar fluweelzachte stem in mijn oor fluistert klopt met de gegevens cq de bewegwijzering die ik tegenkom. Het idee bekruipt me dat wat mijn dame suggereert een enkele reis is naar het metafysische landschap waarin naar ik meen Hubert Lampo ooit is verdwenen: je haalt een pakje sigaretten en verdwijnt van de aardbodem. Gelukkig rook ik niet. Wel zou het het litteraire gehalte van de streek verklaren: langs de Steenweg afficheert zich in koeienletters Maurice de Schrijver, even later gevolgd door Peter de Schrijver en den Patrick. Mocht ik “ins blaue hinein” verdwijnen dan troost mij de gedachte dat ter plekke wellicht een affiche voor José de Schrijver tot de mogelijkheden behoort.

De grote verdwijntruc blijft me nog even bespaard en ik beland in het dorpje Oordegem waar een heus sportcomplex met baan en paleis uit de klei is gestampt. Zoonlief is blij verrast dat zijn papa er twee keer anderhalf uur rijden voor over heeft om zijn eerste baanwedstrijd van het seizoen bij te wonen. Veel tijd heeft hij echter niet, het inlopen roept, oftewel: ‘ik zie je straks wel.’ Aan het eind van de baan, iets voorbij de meet, ontdek ik een kantine met aangrenzend frietkot. En even later installeer ik me met een donkere Leffe en een bak frieten met pikkels in het zonnetje aan een van de goedbezette, houten tafels die nog net niet op de baan geparkeerd staan. Naast mij strijkt een in grijs stretch gestoken madam neer, haar overvoluptueuze derrière beslaat meteen de rest van de bank. Haar Ria Stalman schouders doen een oud kogelstootster of discuswerpster vermoeden. Maar ze blijkt de trainster te zijn van het meisje dat even later loopt. Elke keer als die eraan komt, staat ze op van haar blonde bier en loopt naar de rand van de baan. ‘Allee, Solange, een bietje rapper!’ Haar aanwijzingen hebben het gewenste effect: Solange wint.

Ik besluit nog even te gaan plassen voor zoonlief aan de bak moet en merk dat dit in deze contreien een delicate aangelegenheid is die men met gepaste eerbied en dus met gebogen hoofd dient te betrachten. Met een hoogte van 1.80 is het openbaar gemak van het sportcomplex in elk geval niet berekend op gasten van mijn lengte (1.93). Of wil men verhoeden dat je op je schoenen plast?

Nog net op tijd ben ik terug om te horen hoe Quinten wordt aangekondigd als de indoorkampioen van Nederland op de 1500 meter en als vanzelf ga ik rechter op lopen, zwellend van vaderlijke trots. De wedstrijd zelf is een mix waarin zowel junioren (Quinten), senioren als masters lopen. Die laatsten heten bij ons oneerbiedig veteranen maar worden in Vlaanderen hoog in ere gehouden. Want zeg nu zelf ‘2 masters uit Zottegem strijden voor de palmares in hun categorie’ klinkt toch veel beter dan ‘er doen ook nog 2 veteranen uit Leiden mee’.

Een uit Somalië afkomstige Belg die nog aan het oefenen is op het Vlaams wint. Als derde finisht Quinten in een tijd van 8.46.57, een dik, nieuw persoonlijk record.

‘Een schoon menneke, diene zoon van u,’ klinkt het naast me. Mijn gevulde buurvrouw heft haar hervulde bokaal en lacht me met een kasseiïg gebit toe. Ik knik en denk ondertussen: nog een vijftiental seconden sneller en hij zit met een studiebeurs in San Francisco. Dat schijnt ook een aparte wereld te zijn.

(met dank aan Renata)