SINAASAPPELS

Toen ik gisteren vanuit mijn zelfgekozen hermitage naar beneden reed, stonden er overal langs de weg grote netten vol fel oranje sinaasappels met daarachter een meestal oud mannetje of vrouwtje. Het leek Belarus wel, waar je net als hier in het seizoen ook op een kruispunt van wegen vaak oudere mensen ziet staan die daar hun eigen groente en fruit aanbieden, ik kan me de smaak van de zoetzure appels die ik kocht op weg naar Mir nog als de dag van gisteren herinneren. De drie weken Belarus staan nog steeds in mijn herinnering gegrift, misschien ook omdat ik er elke dag, door het schrijven van Pjotr’s borsjt, mee bezig ben. Vanmorgen vroeg ik me af of de kinderen daar wel eens een sinaasappel gegeten hadden. En dan bedoel ik een gewone sinaasappel, zoals u die in de supermarkt koopt, en niet de sinaasappels die je hier vanaf november kunt krijgen. Want die kan je niet met elkaar vergelijken. Deze hier zijn, in tegenstelling tot die in Nederland die nog groen zijn als ze geplukt worden, aan de boom oranje geworden,

en smaken daardoor zo ontzettend lekker dat ze een echte traktatie zijn. Je eet er bij wijze van spreken je vingers bij op. Ik weet nog dat ik er voor het eerst een in een restaurant als toetje kreeg en totaal verbijsterd was over de smaakrijkdom. “Rico” zeggen ze hier, wat zowel “rijk” als “lekker” betekent.
Nu ik eraan terugdenk, kan ik me inderdaad niet herinneren in het deel van Belarus waar ik verbleef sinaasappels gezien te hebben. Gek hè, dat dingen die voor ons Nederlanders doodnormaal zijn – welk kind staat nog te juichen als hij van Zwarte Piet een mandarijntje krijg? –ergens anders soms zo bijzonder zijn. Ik weet nog dat ik eind tachtiger jaren met mijn maatje Roy in de Sovjet-Unie rondreisde op zoek naar mineralen en fossielen. Er was toen amper te etenen we stonden geregeld een halve ochtend in de rij voor brood, wel goed voor ons Russisch overigens. Aan het eind van de trip op een soort markt in Moskou zochten we samen met Vadim, onze tolk, een cadeautje voor zijn dochter Tanja. Toen hij een man met voor zich op een kleedje een banaan zag, zei Vadim: ‘Dát! Als jullie echt een bijzonder cadeau voor Tanja willen kopen, koop dan die banaan. Ze heeft er nog nooit een op maar droomt er al maanden van.’
Zo is het misschien ook met de kinderen uit het weeshuis, wellicht dromen die ook wel van appels uit China. Want daar komen ze oorspronkelijk vandaan, ze heten niet voor iets sinaas (China’s) appels. Ik ga zo zo’n zoete, fruitige lekkernij eten, weer eens wat anders dan die zure appel van mijn vorige blog. En met reden, ik ben nu op bladzijde 140 van Pjotr’s borsjt en het verhaal ‘stroomt’ nog steeds. Wist u dat de eerste honderd boeken al verkocht zijn? Voor een richtprijs van vijftien euro, zonder dat er nog iets is gedrukt? In die boeken komt natuurlijk een handtekening te staan, en in alle andere die tevoren besteld worden ook, al zijn het er duizend of meer, daar heb ik wel een lamme pols voor over.
Overigens heb ik net becijferd dat ik met de winst van drie “Pjotr’s borsjten” voor alle kinderen in het weeshuis een sinaasappel hier kan kopen. Misschien niet eens zo’n gek idee, ik zie de gezichten van de kinderen al voor me als ik mijn koffer open doe.