Ik heb niets met voetbal, helemaal niets. Het zal vast een mankement aan mijn Hollandse chromosomenstructuur zijn, dat ik nooit enig enthousiasme heb kunnen opbrengen voor een spel waarin tweeëntwintig mannen anderhalf uur lang achter de bal aan rennen. Oké, toegegeven, de wedstrijd Spanje-Duitsland heb ik in zijn geheel bekeken, maar wie vindt het nu niet leuk om op voorhand zelfbenoemde overwinnaars – onze snoevende Oosterburen – genadeloos in de pan gehakt te zien worden.
De Oranjegekte die er al anderhalve week geleden bij ons vertrek uit Nederland heerste, kent hier in Periana, het dichtstbijzijnde dorp, geen vergelijk. Sporadisch tuft er een auto langs met een vlaggetje, grotere exemplaren zijn mondjesmaat verdeeld over de totale bevolking en voetbalshirts tref je voornamelijk aan bij de jeugd.
Het verbaasde me dan ook niet dat afgelopen zaterdag in het winkelcentrum aan zee de keus aan oranje goederen die in rood-geel ruimschoots overtrof. Oranje ligstoelen, oranje partytenten, oranje bikini´s, oranje sinaasappelen, overal waar ik keek overheerste oranje: dit moest een teken zijn.
Toen ik dan ook een bijna fluorescerend oranje shirtje zag hangen dat gewoon zeer deed aan de ogen en waarnaast een fan van La Furia Roja (de rode woede, de bijnaam voor het Spaanse elftal) zou verbleken, kon ik de verleiding niet weerstaan en schafte ik een kledingstuk aan, waarvan mijn kinderen nooit hadden kunnen dromen dat hun vader dat ooit zou dragen. Was dit nu het eerste bewijs van latent aanwezige vaderlandsliefde? Betekende dit een opmaat naar een toekomst gevuld met bier, bitterballen en Studio Sport? Of was het een opstandige reactie tegen de lachende klappen op mijn schouder van mijn Spaanse vrienden waarbij ze mij al bij voorbaat op troostende woorden onthaalden?
‘Zie ik je zondag in bar Verdugo voor de wedstrijd?’ had de vrachtwagenchauffeur die hier stenen kwam lossen een paar dagen geleden gevraagd. ‘Tuurlijk,’ was mijn spontane antwoord geweest. In deze overvolle dorpskroeg zou die ene Nederlander tussen de joelende en schreeuwende voetbalfans totaal niet opvallen. Maar toen wist ik nog niet dat ik hét shirt tegen zou komen.
Naarmate gisteren de dag vorderde bekroop mij toch af en toe een onrustig gevoel. Dat werd nog extra gevoed door de vondst van twee opblaasbare oranje kronen van de Staatsloterij die Renata in een opwelling vanuit Nederland bleek meegenomen te hebben. Gelukkig hadden Jorge en Agnes, onze Nederlandse buren die al 30 jaar in Spanje wonen, toegezegd mee te gaan, dus steun zou er zijn.
Om half acht liepen we de bar binnen, de buren incognito, Renata met een uitbundige oranje winterpeen in haar haren en ik in het vermaledijde shirtje. De tent zat stampvol voetbalfans, weliswaar niet uitgedost zoals je dat in Nederland ziet, maar toch. ‘Laat de leeuw niet in zijn hempie staan’ kreeg ineens een heel andere betekenis voor me nu ik in zijn hol zat.
Mijn hart sprong op toen ik zag dat ik niet de enige was in oranje outfit. Aan de bar zat nog een slachtoffer. Bij navraag bleek het helaas niet om een medefan te gaan, de man wist niet eens dat oranje de kleur van Nederland was, het was zijn zondagse merkshirt.
We betrokken een centraal tafeltje, bliezen onze kroontjes op en bestelden drank en een mega portie ‘pulpo Paul fritto’ (onder het mom dat je dit nederlaag voorspellende orakel het best krokant gebakken in olijfolie kan wegwerken).
Over de wedstrijd kan ik kort zijn: door het enthousiasme om me heen en het ontzettend snelle en opzwepende gebrabbel van de Spaanse commentator vlogen er 116 minuten voorbij. Toen, net op het moment dat ik besloot nog wat meer lucht in mijn oranje kroon te blazen zodat hij straks bij het penaltyschieten nog fierder overeind zou staan, barstte de kroeg uit haar voegen en moest ik het doen met de herhaling.
Vier minuten later had ik er honderd, troostbrengende, vrienden bij.
Overgoten met wijn ligt mijn shirtje nu in het bidet te weken en verdrink ik mijn kater straks in het zwembad.
En de kroontjes? De Spaanse kinderen vonden ze fantastisch.
(met dank aan Renata)
1. Jesse zegt:
12 juli 2010 om 15:54
Hehe, ik heb je nog gebeld in de rust om te checken of je nog de kroeg in was gedoken. Goede zaak dat je dat hebt gedaan.
2. Yolande zegt:
12 juli 2010 om 16:12
Nah Nah!! Wie had dat ooit kunnen denken?
Het was een spannende wedstrijd – Spanje verdiende het te winnen, helaas… Groetjes!
3. Sos10 zegt:
12 juli 2010 om 17:27
Wij hebben naar de derde deel van 1000 trilogie gekeken, was veel spannender. Had wel oranje sokken aan.
4. Mattijs zegt:
12 juli 2010 om 18:00
gelukkig hebben we de foto’s als bewijs, anders had ik het nooit kunnen geloven… Moet je toch Ned 1,2,3 op de tv installeren.
5. Lu zegt:
12 juli 2010 om 18:10
Eviva Espana. De paar Spanjaarden die Vlissingen telt had zich in Spaans tenue met Spaanse vlag op het Bellamypark verschanst, bij de shoarmatent van een Turk, veilige grond, dacht men. Na de eindfluit hing er een diep verdriet over het park, behalve bij, jawel… Een aantal mensen in het rood waren uitzinnig blij!
De diepbedroefden echter waren getergd door die slopend spannende wedstrijd, het debacle, de afgang, die lelijke oranje kleren en dito hoofddeksels die opeens nergens meer op sloegen, de vloek die over het Nederlands voetbal hangt, en keerden zich tegen het groepje van 5 kleine Spaanse mannetjes. De politie te fiets moest er aan te pas komen om ze een veilige aftocht te bieden.
Felicidades heb ik maar geroepen in mijn beste Spaans, en dat meen ik oprecht.
6. nicole zegt:
12 juli 2010 om 19:09
Leuk stukje hermano, leuke kroeg ook.
Voetballen zit niet in de hennekam-genen waarschijnlijk ,maar met een kleinzoon die al bij zijn geboorte een FC Groningen shirtje kreeg heeft deze oma ook voor het eerst van haar leven een voetbalwedstrijd gezien.
Wie had dat ooit kunnen denken?
7. Karin zegt:
12 juli 2010 om 19:41
Geweldig om te lezen, wat een leuke ervaring!
En wat een afgang voor vlissingen van die spaanse supporters op Bellamy, schandalig.
Speciaal voor de finale overgevlogen naar nederland, om het live mee te maken, want in Casablanca weinig oranjefans te vinden.
Heerlijk, ondanks het verlies, om erbij geweest te zijn!
Jammer jullie net gemist…
Doet me ook denken aan EK 2004 Portugal, waar we na het verlies van Portugal in de halve finale, toch besloten naar HET feest te gaan. Als enige 4 oranjes in een zee van rood, werd voor ons geklapt terwijl we het plein opkwamen! Daarna werd op een terras een tafeltje gedekt met een portugese vlag en de rest van de avond werden we in bier ondergedompeld door onze nieuw vergaarde portugese vrienden. Een superavond!
8. Mattijs zegt:
11 augustus 2010 om 17:18
Ik ben wel benieuwd naar de volgende blogposting…