Overvolle wegen, hordes gehaaste, winkelende mensen en ongebreidelde luxe overal om je heen, dat is het eerste wat je opvalt als je weer terug bent in Nederland. Normaal valt het niet op, je bent eraan gewend, maar na drie weken Belarus voelt het haast als een cultuurshock. Het duurde dan ook een paar dagen voor ik geland was. Een dag naar de sauna, een middag wandelen langs de zee, een paar avonden genieten van live muziek, theater en goede gesprekken met daartussendoor uren in de file zorgden ervoor dat mijn gedachten Belarus langzaam maar zeker een beetje los konden laten. Nu droom ik er elke nacht alleen nog maar van.
Gisteravond was ik echter terug. Ik zat bij de Rotary in Oisterwijk om verslag te doen van mijn reis (zij hebben het bekostigd) en al vertellend zat ik ineens weer tussen de kinderen in het weeshuis.
Om half een ’s nachts was ik thuis en om drie uur lag ik nog steeds in bed na te denken over wat dit project allemaal teweeg brengt en in de toekomst teweeg kan brengen in Belarus. Want als dit bij het weeshuis in Kalinovka slaagt – en er is geen enkele reden om aan te nemen dat het dat niet zal doen – dan is het een blauwdruk voor alle andere weeshuizen en internaten daar in het land. Dan zijn het niet alleen deze 136 kinderen die ervan profiteren maar duizenden en duizenden andere kinderen ook.
Hoe gaat nu alles verder?
Voor mij ligt het traject vast: over ruim een week vertrek ik naar Spanje om daar ver weg van iedereen – bekijk het nieuwe fotoboek van mijn huis maar eens op mijn website – en in alle rust aan Pjotr’s borsjt te gaan werken. Begin volgend jaar, zo rond eind januari verwacht ik het af te hebben. Daarna komt de Rotary in actie, met Peter Brouwer als “lijsttrekker” van dit sponsorproject voorop. Zij gaan zorgen dat het boek er ook daadwerkelijk komt en aan de man gebracht wordt, als alles meezit niet alleen in Nederland maar ook in Engeland en de USA. Een megaklus waar ze hun handen aan vol zullen hebben.
Maar als het werk eenmaal klaar is denk ik dat de voldoening enorm zal zijn.
Daar kan geen ongebreidelde luxe tegenop.
Jose,
Als mensen als jij en de Rotary er niet waren dan kon onze stichting wel heel veel bedenken, voorbereiden en willen, maar niets uitvoeren.
Daarom dank voor alles wat je voor onze kinderen over hebt, je hebt nu zelf gezien dat het ’t waard is om te helpen en dat alle donaties voor de volle honderd procent worden besteed aan de projecten.
Dank voor alles!
Ria