INTERNAAT

De reis van Minsk naar het internaat kost bijna een hele dag. Niet dat het zo ver weg ligt, het zijn maar 80 kilometer, maar om optimaal gebruik te maken van auto en brandstof worden ook alle mogelijke boodschappen gedaan en allerlei bezoeken afgelegd. Het is bijna half 5 als we de met bomen omlijste oprijlaan van het kasteel dat vroeger op die plek heeft gestaan inrijden. Het gebouw is groter dan ik had verwacht. Waarschijnlijk ligt het aan mij – ik heb mijn jeugd grotendeels in internaten doorgebracht – maar er straalt iets… iets eenzaams van af. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten beschrijven.

internaat.jpg

Na een korte begroeting door enkele leden van de staf word ik naar een grote kamer geloodst waar een voor twee personen gedekte tafel vol eten staat. Dat komt uitstekend uit want ik barst van de honger. Terwijl Gennadi en ik aan de soep zitten komt Tatjana binnen. Zij is de sociaal-pedagoge en is de enige in het internaat die een beetje Engels spreekt. De komende tijd zal ze me met alles helpen.
Na het eten maken we een korte wandeling over het terrein langs de verschillende gebouwen. Het ziet er goed verzorgd en indrukwekkend uit. Wat Ria hier bereikt heeft sinds 2001 is ongelooflijk.
Terug in het hoofdgebouw zijn de gangen vol kinderen die me vanzelfsprekend aankijken alsof ik van een andere wereld kom (en dat is natuurlijk ook zo). Heel beleefd klinkt er de hele tijd “sdras” als ik voorbij loop. Het “dwotje” wat er normaal achter hoort, slikken ze in.
Als kamer krijg ik de isoleerruimte. De verwarming is er nog niet aan geweest en het is er ijskoud. De ramen tochten en er wordt uit de kamer ernaast een deken gehaald om ervoor te leggen. Even later hoor ik een gil. Er blijkt een muis in de deken te zitten die waarschijnlijk net zo hard geschrokken is als de dame in kwestie en zich nu snel uit de voeten maakt.
Ik wil graag mijn email nog checken en loop terug naar de kamer van Gennadi. De gang is nu verlaten en plotseling krijg ik een vreemd gevoel van binnen.

gang1.jpg

Hetzelfde gevoel wat ik bijna vijftig jaar geleden ook had toen ik zelf voor het eerst achter een broeder door de verder lege gang van het internaat liep dat voor de jaren daarna mijn thuis zou gaan worden. De rillingen lopen over mijn rug en ik moet diep adem halen. Dit verblijf kan wel eens heel wat bij me naar boven halen, realiseer ik me even later als ik me uitkleed om te gaan slapen.

Dit bericht is geplaatst in Belarus met de tags , , , , , , , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *