BEESTENBENDE

Beestachtig beleid… beestachtig beleid…

Mijn hersenen kronkelden als een kluitje geagiteerde slangen in mijn hoofd, maar bleven steken bij het bedenken van halfwas en niet echt treffende oplossingen voor dit obstakel halverwege het cryptogram. Er was al zowat een dierentuin de revue gepasseerd en nog wilden de stukjes niet op hun plaats vallen.

Beleid… beleid… het kon niet anders of het moest iets met regeren of besturen te maken hebben…

Gezien de actualiteit van de afgelopen maanden, probeerde ik mijn gedachten de richting van wankelende dictators en corrupte heersers op te sturen. Werd er immers in de media (en politiek) niet gesuggereerd dat deze potentaten hun bewind op beestachtige wijze in stand hielden?

Puntje, puntje dictatuur? Nee, dat staartje strookte niet met de oplossingen van de andere woorden.

Moebarricade? Mmm, hier ging de dichterlijke vrijheid toch wel ernstig met me aan de haal.

Oliedomheid? Nee ook niet, aan deze fossiele brandstof was zeker al in geen miljoenen jaren een beest  meer te pas gekomen…

Gefrustreerd schudde ik mijn hoofd. Cryptisch denken, het is een eigenaardig fenomeen: het ene moment kraakt en kreunt het in je hersenpan en boer je alleen wat onsamenhangends op, het andere moment klikken de verbanden als vanzelf in elkaar en plopt het juiste woord gewoon tevoorschijn. Dat laatste wilde vandaag echter niet lukken: de vergelijkingen, overeenkomsten en synoniemen waar mijn hersenen mee op de proppen kwamen, sloegen als de spreekwoordelijke tang op het varken. Er groeide waarschijnlijk onkruid tussen mijn grijze cellen.

Onkruid. Ik bedacht me dat er hierbuiten rond het huis in Spanje nog heel wat te wieden viel voor de eerste huurders arriveerden. (Voor diegene onder u die hard aan vakantie toe is en met maximaal 12 lotgenoten op mijn prachtige plekje wil vertoeven; de verhuurkalender heeft nog enkele weken openstaan. Maar dit terzijde.) Met dit mooie weer kon ik net zo goed buiten beginnen om alles helemaal netjes te krijgen. Een zowel therapeutisch, als functioneel karweitje waardoor hopelijk mijn tot nu toe verzonnen, foute hersenspinsels  die alsmaar in mijn hoofd bleven rondwaren en zo andere oplossingen geen kans gaven in de zon zouden verdampen.

Het werk verliep op rolletjes. Het onkruid en de ontsierende stukken steen werden meter voor meter verwijderd en langzaam transformeerde dit stukje berg zich in een heuse tuin.

Tot ik een platte steen optilde: geschrokken en stomverbaasd staarden een dikke pad en ondergetekende elkaar aan.

Padden in combinatie met de hete campo van Andalucia? Het was voor het eerst dat ik hier een pad tegen kwam, ze hoorden er helemaal niet. Voor het dier zelf was het waarschijnlijk ook de eerste keer dat er van die lange dunne benen boven hem uit torenden want hij wist niet hoe snel hij met zijn kop in het zand moest duiken.

Mijn brein ratelde, schakelde en klikte en toverde plots het juiste crypto-antwoord tevoorschijn: struisvogelpolitiek!

Natuurlijk, en hoe actueel! Opgetogen holde ik in een drafje terug naar binnen en vulde het in.

Toen ik ’s avonds naar het debat  over de mislukte helikopteractie keek en daar Hans Hillen zag kwaken en zuchten, maakten mijn hersenen wederom een twist.  Ik zag Hillen niet, nee, ik zag de pad van die middag. En het gekke was, dat het daar niet bij bleef. Het hele pallet aanwezige politici veranderde in een beestenbende.

Emile Roemer bleek de uit de kluiten gewassen everzwijnbeer te zijn die eergisteren in ADHD-modus de berg afstormde in de hoop ergens gelijkgestemden te treffen, maar voor velen juist een beer op de weg blijkt te zijn,  Job Cohen vertoonde een treffende gelijkenis met Iejoor, de sombere grijze ezel die verderop met een veel te korte lijn aan een boom gebonden staat waardoor hij, buiten wat klagelijk gebalk, geen ruimte heeft zich te manifesteren,  Alexander Pechthold werd  het jonge valkje dat ’s avonds schuilt onder onze porche, opfladderend, scherp, maar nog iets te weinig beklijvend, en de stilletjes in hun hoekje zittende PVV-ers leken precies de tjitjaks,

supergezellig wanneer het donker wordt en ze zich rond en in het licht verzamelen, maar o wee de onverlaat die onnadenkend het gezamenlijke trefpunt passeert. De woordvoerders van de drie christelijke partijen verwerden tot de drie schimmels die wij elke dag uit medelijden bijvoeren omdat hun achterban ze zo verwaarloosd heeft dat ze amper vlees op de botten hebben; voor ieder hebben we een aparte eetbak moeten aanschaffen want samen uit dezelfde ruif eten bleek onmogelijk.

Achter de regeringstafel speelde Mark Rutte een metamorfosespelletje, de ene keer was hij de mus die iedere ochtend op het dak van de zijvleugel triomfantelijk met een goudglanzende sprinkhaan in zijn bek vrouwtjes tracht te lokken en die ik ervan verdenk een gedoogdeal gesloten te hebben met het insect in kwestie, dan weer veranderde hij in de haas die heen en weer zigzaggend, zowel links (Kunduz, de gedeelde passie met  het nieuwste eendje in de politieke bijt ,Jolande Sap) als rechts (natuurlijk, Geert: we maken een einde aan die linkse hobby) voldoende overwicht probeert te verkrijgen om zijn ambities bij elkaar te scharrelen. Maxime Verhagen rechts van hem loerde rond als de gier die we hier alleen zien als er een lijk te pikken valt. Sinds die keer dat ik na een dutje in het veld tijdens mijn veldwerk op Sardinië wakker werd en oog in oog met zo’n beest stond weet ik dat hun onbetrouwbaar uiterlijk een weerspiegeling is van hoe ze echt zijn. Zelfs levend ben je er niet veilig voor.

En naast de gier? Daar zag ik tot mijn grote verbazing het evenbeeld van Oeroeboeroe. Eerst dacht ik nog dat het de slimme uil uit Paulus de Boskabouter zelf was maar toen Uri(boeroe) Rosenthal even later zijn mond open deed wist ik dat het alleen maar het tweelingbroertje kon zijn: Oeroeboeroe zelf zou nooit de flaters slaan die ik deze man de afgelopen maanden heb zien produceren. Natuurlijk is er het excuus dat een naam als Rosenthal nu niet bepaald vertrouwen wekt in de Arabische wereld, en met een voornaam als Uri wordt je al gauw geassocieerd met kromme theelepeltjes en daar schiet je verder ook weinig mee op in de internationale politiek (alhoewel, wellicht  wel vermakelijk bij diplomatieke gelegenheden en een stuk goedkoper dan champagne), maar toch… ik hou mijn hart vast als er straks Nederlandse instructeurs in Kunduz zitten met Rosenthal (en Hillen) in het bestuur. Waarachtig, een beestachtig beleid.

Alhoewel, de passie tussen Jolande en Mark lijkt na de helicoptersoap danig bekoeld te zijn. Zozeer zelfs, dat de kortstondige Afghaanse vrijage tussen Groenlinks en de VVD op de helling dreigt te staan.

Daarom, voor het echt zover is, toch maar snel onderstaand recept.

Sappige Eend à l’Orange

(geen canard, het blijkt echt waar te zijn dat Groenlinks wellicht tegen Kunduz gaat stemmen)

Eendenborst a la Jolande, een sappig recept en gemakkelijk klaar te maken.

Benodigdheden voor 2 personen:

1 mooie eendenborst
1 – 2 tl 5-kruidenpoeder
zoveel groene asperges als je voor 2 personen lekker vindt
Spaans pepertje
2 teentjes knoflook
stuk verse gember ter grootte van je duim
2 sinaasappels
2 el ketjap manis
2 tl honing
wat blaadjes verse munt
scheutje olie
peper en zout
gekookte aardappeltjes

Begin met de asperges in stukken te snijden en rasp de gember. Hak daarna het Spaanse pepertje en de knoflook fijn.

Schil de sinaasappels en verdeel ze in partjes, doe er de ketjap bij en de honing.

Snij vervolgens met een scherp mes een ruitjespatroon op het vel van de eendenborst en wrijf hem in met wat zout en het 5-kruidenpoeder.

Zet een wok op het vuur en braad daarin, zonder olie, de eendenborst met de velkant naar beneden gedurende een minuut of 10 tot het vel er knapperig uitziet. Draai hem daarna om en bak de andere kant 5 minuten. Haal hem uit de pan en wikkel hem in aluminiumfolie om hem warm te houden.

Maak de wok schoon.

Doe een scheutje olie in de wok en verwarm hem weer en doe er de asperges samen met de gember, het pepertje en de knoflook in. Roerbak alles tot de asperges al dente zijn.

Giet er vervolgens de sinaasappels met ketjap en honing bij, geef het geheel twee draaien van de pepermolen en zet het vuur uit.

Haal de eendenborst uit de olie, giet de aanwezige  jus in de pan en snijdt de borst in dunne plakjes.

Verdeel de eend en de groenten over twee verwarmde borden en scheur er de muntblaadjes over.

Lekker met een oer-Hollandse gepofte aardappel met noodzakelijk glijmiddel (olijfolie werkt uitstekend), maar voor een diplomatieker variant kunt u deze natuurlijk vervangen door: stokbrood, pasta, rijst of couscous.

Smakelijk eten.

(met dank aan Renata)