Cyberprinsen en boekpresentaties

Boekpresentatie Ana-Lyse in de Piek te Vlissingen op 19 december 2010.

Terwijl het land geteisterd wordt door sneeuw, ijs en winterse stormen en horden fans vastzitten boven de Moerdijk, vicieus circuleren op een beijzelde Nieuw Vlissingse Weg, dan wel in sneeuwpret zijn blijven steken, begint de temperatuur in het plaatselijke cultuur Walhalla “De Piek” aangenaam op te lopen.

Marcella heeft zichzelf overtroffen en een waar gastronomisch  en visueel spektakel tevoorschijn getoverd: verleidelijke hapjes in schilderijlijsten gevangen en een tot de verbeelding sprekende, door zinnelijke delicatessen omlijste collage. De feestartikelen van Ingrid geven de eens onpersoonlijke etalagepop een verboden tintje en deze troont voor de gelegenheid als een strenge meesteres boven de uitgestalde waar.  De bijgeleverde handboeien impliceren dat dit stilleven niet ongestraft verstoord kan worden…

Dat laatste blijkt gelukkig mee te vallen, want als ik een gevulde dadel uit de linkerbovenhoek van het schilderij pik, blijft straf uit.

De leegte overziend schiet  even het visioen door mijn hoofd hoe ik de komende twintig dagen mijn tijd zal vullen met het verorberen van deze hapjes en het consumeren van de ingeslagen voorraad bubbels, maar dan druppelen de eerste diehards binnen en al gauw is de zaal gevuld met boek- en muziekliefhebbers, vrienden en aanverwanten, familie en nieuwsgierigen, verdoolde straatartiesten en doelgerichte genodigden; een uitgelezen publiek om van te dromen.

De eerste gitaarklanken klinken en Maartens wonderschone liedjes vullen de ruimte. Weer voel ik me verheugd dat hij aan deze middag heeft willen bijdragen; de stemming van gemoedelijkheid en interesse wordt door zijn stem nog meer verhoogd.

En dan is het moment suprème aangebroken: de officiële overhandiging van het boek “Ana-Lyse” aan Luana Goetheer.

Was die ene avond er niet geweest, zoals gebruikelijk onder het genot van hapjes en rode wijn, waarin ze over haar ontmoeting met een – zich tot een akelig heerschap ontpoppende – kerel vertelde, dan was het idee voor deze thriller nooit geboren.

Na een week van voor schrijversduo’s niet geheel vreemd voorkomend gesteggel  –  Schrijf jij de speech of doe ik het? Wie doet de voordracht? Overhandig jij het boek? Ja, maar… – en nadat we tot het compromis ‘Renata schrijft het verhaal, José draagt het voor’ waren gekomen (hoe moeilijk kan het zijn, om na een heel boek lang in een vrouwenhuid te zijn gekropen, een verhaaltje vanuit een vrouwenperspectief te vertellen?), is het dan zover.

Voor diegenen onder u die niet bij de presentatie aanwezig konden zijn: hierna volgen de introductie en de tongbrekende speech waar ik mijn medeauteur mee heb opgescheept. Mea culpa.

Desalniettemin kwamen de woorden er vloeibaar uit en weet ik nu: boekpresentaties in de Piek? Count me in!

Samen een boek schrijven, hoe gaat dat eigenlijk?

Tja, wat zal ik daar nu eens van zeggen.

De ene keer “maakt”de een het verhaal de andere keer de ander. En als je alle twee  halverwege een boek ineens het verhaal wilt maken, dan heb je een probleem.

Zoals nu dus.

Zowel Renata als ik wilde natuurlijk dit praatje houden. Veel te leuk om te doen.

Maar om twee verhalen te gaan staan vertellen is ook zo wat. Dan staat over een half uur iedereen te gapen en zijn de bubbels uitgebubbeld als we klaar zijn.

En dat is ook weer niet de bedoeling.

Daarom hebben we een creatieve oplossing gekozen:  Renata maakt de tekst en ik mag hem voorlezen.

Hoe het mogelijk is dat ik me hiervoor heb laten strikken is me nog steeds een raadsel.  Want Renata’s prozaïsche zinnen zijn af en toe echte tongtwisters. Lang, kunstig opgebouwd en met een woordkeus waar ik vaak jaloers op ben.

Om te lezen ontzettend leuk, maar om voor te lezen….

Toch zal  ik eraan moeten geloven. Er zit niets anders op.

Daar gaan we:

Een veelgehoorde vraag de afgelopen maand:  internet daten, hoe werkt dat?

Ontmoetingen op het digitale terras verschillen niet zoveel van de sociale interactie in de analoge wereld.  Mits je goed voorbereid bent zijn er in beide gevallen drankjes en hapjes, komt er een gevarieerd publiek en kan je vertrekken wanneer je het wel gezien hebt.  Het grote voordeel van een virtuele terrasbeleving?  Ook midden in de winter is het er warm en comfortabel.  Een niet te versmaden extra voor de rokende vrijgezellen onder ons.  Daarnaast hoef je jezelf niet dicht te plamuren om het winterbleek te verhullen, kan dat kekke, maar veel te krappe jurkje rustig in de kast blijven hangen, en als je al besluit jezelf te presenteren, kies je daarvoor natuurlijk je meest voordelige foto uit.  Of je plukt er een van het internet, maar dit terzijde.

Winteravonden kunnen lang en saai zijn. Onder het mom van “lekker cocoonen met zijn tweeën” sluiten vrienden de deuren steeds vroeger.  Ervaring leert dat zij zich pas halverwege maart weer onder de mensen zullen begeven.  Ook de zongebruinde Adonissen zijn opgeborgen. In hun plaats wordt nu het straatbeeld bepaald door Michelinmannetjes met snotkokers.  En zelf besluit je de kou alleen nog te trotseren voor de kortste route werk en supermarkt.

Winter en naderende feestdagen, hoeveel meer redenen heeft een eenzame vrijgezelle nodig, om zich – gehuld in joggingpak en bedekt met een dekentje – tot aan het voorjaar in te willen graven?

Tot een acute oproep van buurvrouw en vriendin X me uit mijn vroegtijdige winterslaap wakker schudt.

De ontdekking van X’s ex op een datingsite, toastjes Aldi-camembert en de nodige glazen rode wijn, leveren voldoende ingrediënten waarmee onze ingekakte nieuwsgierigheid weer tot leven wordt geblazen.  Vanaf het beeldscherm gapen ons duizenden foto’s van zoekende mannen aan en de mogelijke belofte van een plezant tijdverdrijf grijpen we – in een staat van opperste baldadigheid – met beide handen aan.  Veel profielen zijn latent pathetisch en radeloos, andere wekken de nodige hilariteit op.  Er zijn mannen bij die poseren met zeilbootjes, auto’s, motoren en soms zelfs met potentieel afschrikwekkende schoonmoeders (die slaan we dus gelijk over). Maar er zijn er genoeg die er beslist veelbelovend uitzien.

Nickname? Ik probeer een stoere, no-nonsense naam te verzinnen. Kees, of  Bobbie. ‘Doe mij maar Rawit!’ roept X vanuit de keuken. ‘Dan weten ze gelijk waar ze aan toe zijn.’

Geboortedatum?  Uhm… scrollend kom ik erachter dat onze leeftijdscategorie weinig smakelijks herbergt, dus verdwijnen er tien jaar van mijn ware leeftijd.  ‘Maak mij maar vijftien jaar jonger!’ klinkt het achter me. ‘Geweldig! Dit gaat veel sneller dan plastische chirurgie. En veel goedkoper.’

Geen centje pijn. We zijn nu beiden in de dertig, een welkome onderbreking van de najaarsmoeheid die ons regelmatig bejaard doet voelen.

De regio wordt Zuid-Holland, niet Zeeland – stel je voor dat je een bekende tegen het lijf loopt –  maar … ook weer niet te ver. Gewoon lekker centraal, je moet je kansen een beetje spreiden, nietwaar?

Beroep? Tweemaal directeur. Geven wij immers geen leiding aan ons eigen leven?

Kinderen? De laatste ruzie over de afstandsbediening, de hopen was die morgen weer op ons wachten, het genieten van dit avondje vrij…. nee, vandaag even geen kinderen.  En mannen met kinderwens slaan we gelijk ook maar over.

Sport? Schaapachtig, ons doorlopende, maar niet gebruikte abonnement op de sportschool indachtig, kijken we elkaar aan.  Op dat moment besluit de gestreepte kat van X op het toetsenbord te springen en zijn onappetijtelijke aars tot onder mijn neusgaten te draaien. Voor de derde keer deze avond zeil ik hem door de woonkamer.  ‘Katwerpen!’ besluit X. ‘Een nieuwe tak van sport.’

Boek?  ‘Zen en de kunst van het Levensonderhoud.’ X plaatst een schaal magnetronhapjes van de voordelige grootgrutter op het met drank en rookwaar volgeladen tafeltje.

Alcohol?  Soms.  Terwijl het me moeite kost de woorden nog scherp in beeld te krijgen, proosten we met de net weer volgeschonken glazen.

Roken?  Simultaan drukken we onze peuken uit in de overvolle asbak.

Gewicht?  Peinzend bestuderen we elkaars alles verhullende slobberkleren. Mwa, tegen de tijd dat Mr Right zich aandient hebben we onze ongebruikte lovehandles vast weggewerkt. We kunnen er dus best vijf kilo afgooien.

Lengte?  Mmm… een beetje langer kan ook geen kwaad.

Bij “huidskleur” twijfelen we even tussen geel, rood en bruin, en balen ervan dat groen niet tussen het rijtje staat.

Twee van internet geplukte en enigszins bewerkte foto’s later, een kilo hapjes zwaarder en vier flessen wijn lichter, drukken we op ‘opslaan’ en ‘versturen’.

Sinterklaas mag dan dit jaar onze schoen hebben overgeslagen, wie weet wat we morgen in ons postbakje aantreffen.

Vol verwachting klopt ons hart.

Dit boek is opgedragen aan Luana Goetheer, wiens smakelijke hapjes en opgediste belevenissen als inspiratiebron en uitgangspunt voor het verhaal van Ana-Lyse hebben gediend.

En voor Katjong natuurlijk – moge hij rusten in de kattenhemel: er zal nooit meer een werpwilliger kat op deze aardkloot rondlopen.

MEER OVER ANA-LYSE ?