NEDERLAND

Als ik naar Nederland ga, is de laatste dag in Spanje altijd vreemd. Het is alsof ik afscheid moet nemen van de natuur. Ik ga dan meestal door de campo de berg op tot mijn huis zo ver weg is dat het een geheel vormt met het landschap. Daar ga ik op een van de rotsblokken zitten en staar gedachteloos voor me uit. Soms wel meer dan een uur.

Zo ook woensdag. Alleen dit keer bleef het in mijn hoofd rommelen. Ik had onrust in mijn lijf. Ik ging niet alleen terug naar Nederland, ik ging ook naar Belarus. Een land waar ik nog nooit ben geweest. En nieuwe uitdaging, een nieuw avontuur. Wat zal ik daar tegenkomen? Wat zal ik daar beleven? Niemand kan het zeggen.

Weer terug maakte ik een rondje om het huis en besloot dit keer niet alleen met handbagage te reizen. De pepertjes, paprika’s, tomaten, courgettes, basilicum, gemberwortel, vijgen en ga zo maar door kon ik niet allemaal achterlaten. Een deel moest gewoon mee. Mijn koffer was zo vol. Omdat hij niet te tillen was heb ik er een van de meloenen later uitgehaald. Gelukkig kan je die goed in de kelder bewaren.

Daarna moest het huis schoon. Mazda heeft het de komende twee dagen afgehuurd om een photoshoot te maken van hun nieuwe auto en dan moet het er tiptop uitzien.

De zon was al bijna onder toen ik klaar was. Snel schonk ik mezelf een glaasje in en ging op het terras zitten om het laatste moment van de dag mee te maken. Net op tijd, ik had mijn wijn nog niet op toen de duister inviel. Even later verscheende maan boven de berg Maroma en verlichtte de omgeving. Ik dacht: ‘Waarom ga ik hier weg? Waarom ga ik terug naar het grauwe, grijze, regenachtige en vooral drukke Nederland?’

De volgende dag was ik al vroeg op pad omdat ik de ochtendvlucht naar Amsterdam had. Halverwege de zandweg kwam ik een colonne tegen, vier auto’s, gevolgd door twee gigantische vrachtwagens. Mazda! Hoe die straks bij mijn huis moesten keren, ik was benieuwd. Maar dat was hun zaak, ze hadden de locatie tevoren bekeken. En wie weet, misschien moesten ze wel zo’n Mazdarati achterlaten…

Het regende in Nederland, en niet zo’n beetje ook. Zonder jas en met maar een dunne trui aan was ik daar niet blij mee. Gelukkig hield het toen de trein in Zwijndrecht stopte op en kon ik droog naar huis lopen.

’s Avonds kwam Wilfried langs om bij te kletsen. Hij heeft mijn galerie overgenomen (www.pearlsandstones.nl) en is een van mijn beste vrienden. Om een uur of tien kwam ook mijn jongste zoon Quinten. Hij wil graag volgend jaar na zijn eindexamen in de USA gaan studeren. De mogelijkheden zijn daar voor een atleet zoals hij veel beter dan in Nederland. Dus er was heel wat te bespreken. Hij was net de deur uit toen Jesse, zoon nummer drie, thuiskwam. Hij heeft dit jaar eindexamen gedaan en werkt zich nu als uitzendkracht helemaal suf in de horeca om zo snel mogelijk genoeg geld bij elkaar te verdienen om op avontuur te gaan. Tot twee uur ’s nachts hebben we met een lekker glaasje zitten bomen. Misschien wordt het China voor hem.

De lucht was strakblauw en de zon scheen toen ik wakker werd. Ik had meteen een uitstekend humeur. Ik moest naar Den Haag, mijn visum regelen en Jesse zou meegaan want toevallig had hij daar een werkklus. Iets voor half tien reden we weg en na tien minuten stond ik in de file voor de Brienenoord. Daarna was er nog een op de rondweg rond Rotterdam, bij het Prins Claus-plein en in Den Haag zelf. Rampzalig en weg goed humeur. Ruim twee uur reizen terwijl je het in ruim een half uur kunt doen. Vijf minuten voor de ambassade dicht ging parkeerde ik mijn auto op de parkeerplaats van de ambassadeur en racete naar binnen.

Ria en Gennadi bleken hun huiswerk uitstekend gedaan te hebben. Mijn uitnodiging lag boven op de stapel. Na genoten te hebben van het mooie Russisch van het meisje achter de balie stond ik een kwartiertje later met een visum in mijn paspoort weer buiten. Belarus was weer een stapje dichterbij gekomen.