EEN TRIVIALE CRISIS

De afgelopen tijd word ik geplaagd door wekelijks terugkerende slapeloze nachten. Mijn doorgaans onverstoorbare gemoedsrust staat onder zware druk sinds mijn deelname aan een nieuwe tak van volksport: de Murphy’s Quiz Night, simpel de Pub Triv genoemd.

Aangemoedigd door Renata – ‘goed voor male bonding, zo’n avondje mannen onder elkaar’; wat in vrouwentaal zoiets betekent als ‘vort, de deur uit’ zodat zij zich ongegeneerd kan overgeven aan wat vrouwen dan ook mogen doen op manloze avonden – begon ik vol overtuiging in mijn parate triviale kennis het Pub Triv-avontuur.

Voor degenen onder u die nog nooit van dit landveroverend fenomeen hebben gehoord een korte uitleg: men neme een kroeg met weinig klandizie op maandag – dat zijn de meeste – voeg daar een quizmaster aan toe, vraag Murphy’s om de vragen, zoek wat mensen die op maandag wel eens iets anders willen doen dan voor de TV hangen, en elke maandag klokslag acht uur kan je aan de slag.

Tachtig vragen in blokken van tien, waarvan één plaatjesronde en één muziekronde, je speelt in een team van maximaal vijf personen en de groep die de meeste vragen goed weet te beantwoorden wint. Eenvoudiger kan het bijna niet.

En een gouden greep van ’s lands grootste brouwer.

Ons groepje heet de 2,4 wijzen (geen familie van de gelijknamigen uit het Oosten, die rond kerst hun intrede doen), bestaat uit teamcaptain Pjotr, Maurice, Rens en ondergetekende, en wijkt nogal af van de overige teams die er meestal zijn. Ten eerste herbergen wij de jongste (Rens) en veruit de oudste (ikzelf) deelnemer, verslaat Maurice met haarlengte  alle dames die er zijn en hebben we altijd op een uitbundige manier dikke pret, vaak tot ergernis van de serieuze ploeteraars aan de andere tafels. Mannen onder elkaar, u kent dat wel.

Tot voor kort won ons obscure gezelschap met gemak de ene na de andere Pub Triv en begaf ik mij haast elke maandagavond als een trotse jager met buit huiswaarts.

Maar de afgelopen weken verkeren wij in een crisis.

Pjotrs internet poker carrière noodzaakt hem de maandagavonden aan de computer gekluisterd te blijven, Maurice’s nieuwe baan gaat gepaard met veel avonddiensten en daarmee is ons gehalveerde team ineens beroofd van deskundigen op het gebied van film, muziek en voetbal (Rens weet daar nog wel een beetje van, maar ik geen bal), gebieden die, zoals hiervoor vermeld, een niet onafzienbaar aandeel van de quiz vormen. Bij de andere vragen kunnen wij ons dan ook geen enkele misstap veroorloven. Het toevallig niet te binnen schieten van een woord als trombose, het vergeten dat Samoa ooit een Duitse kolonie is geweest, het zijn van die kleine dingen die er voor zorgen dat de concurrentie nu vaak met miniem verschil zegevierend huiswaarts keert.

Terwijl het maar een spelletje is en ik me beter druk zou kunnen maken over de wereldeconomie, Geert Wilders of kwajongensstreken in Weesp, baal en slaap ik er slecht van. Hoe gek het ook klinkt, heel de tijd spookt het door mijn hoofd hoe ik zo stom kon zijn die dingen te vergeten. En dat is niet goed voor mijn humeur. Daarom haast mijn notoir nachtbrakende gade zich tegenwoordig naar bed met boek wanneer ze mij met slepende tred en afhangende schouders ziet binnen komen, mij eenzaam en de avond afdraaiend achterlatend op de bank.

Een lichtpuntje was afgelopen maandag, toen Rens en ik nipt wonnen doordat we het geboortejaar van Antonie van Leeuwenhoek het dichtst benaderde. Ons uitgedunde team won een waardebon, twintig euries, tien per persoon. Niet helemaal eerlijk: de andere teams hebben vijf personen en die krijgen er vijftig, terwijl het voor iedereen toch duidelijk moet zijn dat winnen met zijn tweeën véél moeilijker is.

Maar ja, wat is nog eerlijk tegenwoordig? Grote bedrijven die jarenlang miljoenen winst hebben gemaakt en nu het minder gaat hun werknemers gewoon aan de kant zetten en de staat – u en ik dus – voor de gevolgen laten opdraaien? Bestuurders van publieke fondsen die zichzelf jaar in jaar uit op een absurde manier verrijkt hebben, en daarmee wegkomen? (Is het u ook opgevallen dat het bijna allemaal mannen zijn? Zou dit ook een vorm van male bonding zijn? Je zou bijna gaan hopen op nog een tiental megazwendelaars als Madoff)

‘De oplossing voor de economische crisis is heel simpel,’ zegt Roel Beetsma, hoogleraar macro-economie aan de universiteit van Amsterdam. ‘Niets doen. Geen overheidssteun, geen bezuinigingen, dan lost het zich vanzelf op.’

Ik ben het helemaal met hem eens en hoop tegelijkertijd dat we eindelijk eens nadenken waar we in godsnaam mee bezig zijn geweest de afgelopen decennia.

De oplossing voor de Pub Triv crisis blijkt ook heel simpel: aanstaande maandag zet ik een geheime wapen in: vriendin Luana, een lopende muziekencyclopedie, die minstens voor twee telt.

Dat male-bonding bewaren we wel voor een andere keer en mijn maandagnachtrust is verzekerd.

(met dank aan Renata)

P.S. YEAH, YEAH, YEAH, het is nu maandagavond half 12 en mijn geheime wapen heeft geholpen. Met een ware monsterscore hebben we de andere teams ver achter ons gelaten.