STAAT

Belarus ligt ingeklemd tussen Polen, Letland, Litouwen, Rusland en de Oekraпne en is 5 x zo groot als Nederland. Er wonen iets meer dan 10 miljoen mensen. Sinds 1994 is Loekasjenko hier de president. Hij wordt wel de laatste dictator van Europa genoemd. Nu moet ik bekennen dat ik niet zo geпnteresseerd ben in politiek. Maar eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat insiders menen dat hij, als er nu (eerlijke) verkiezingen gehouden zouden worden, vrijwel zeker herkozen zou worden. Een groot deel van de bevolking vindt dat Belarus door zijn toedoen een stabiel land is geworden, waar de rijkdom (langzaam) toeneemt en corruptie en misdaad weinig kans krijgt. En vooral dat laatste merk je. Nergens voel ik me hier ongemakkelijk of bedreigd. Als ik dat vergelijk met mijn tijd in de Oeral, waar we in 1995 ons bedrijf uiteindelijk maar hebben gesloten omdat het vanwege de maffia niet meer te doen was, dan is het hier in Belarus – voor mij als buitenlander uiteraard – een verademing.
Ik kan me voorstellen dat u, als lezer van mijn blog, zich nu afvraagt: wat heeft dit te maken met de Stichting Weeshuizen Belarus?
Wel, dat zal ik u vertellen. Gisteren kwam namelijk “de Staat” hier op bezoek, ambtenaren die alles wilden zien en alles wilden controleren. De dag ervoor heerste er dan ook al een hypernerveuze stemming. Een van de redenen daarvoor was het feit dat ik hier logeerde. Niet dat dat verboden is, ik heb me bij de Militie gemeld, maar stel dat ze vragen zouden gaan stellen, stel dat ze mijn aanwezigheid zouden zien als inmenging, stel dat ze… vul zelf maar in. Dus werd er besloten dat ik het beste kamerarrest kon hebben. De deur ging op slot en werd alleen even opengedaan om mij mijn lunch te brengen. Vreemde situatie natuurlijk, maar ach, ik heb wel op slechtere plekken 8 uur vastgezeten dan op de 10 m2 hier.

En op deze manier moest ik de hele dag wel aan “Pjotr’s borsjt” schrijven en kon ik ook geen smoes bedenken om even naar buiten te moeten om onder de kinderen te zijn. Want dat wil je als je hier een tijdje bent: onder de kinderen zijn. Ria had me ervoor gewaarschuwd (voor mensen die wat later begonnen zijn mijn blog te lezen, Ria is Ria Schraverus, de oprichtster van de Stichting Weeshuizen Belarus). Toen ze dat zei dacht ik nog: dat zal wel meevallen.

Nee dus. De kinderen zijn zo enthousiast, zo blij en vinden het zo leuk om even met je te praten – of, als ze nog klein zijn, aan de hand een eindje met je mee te lopen – dat je het liefst de hele dag bij ze bent. Ik kan me dan ook voorstellen dat het voor veel mensen goed zou zijn hier een aantal dagen te bivakkeren.
Om half vijf werd het sein veilig gegeven en mocht ik mijn benen strekken. Anderhalf uur lang heb ik heerlijk gewandeld in het bos hier vlakbij. Voor wandelaars (en fietsers) is het hier werkelijk het een paradijs.

En voor fotografen ook, ook al ben je niet zo goed.

Bij terugkomst zag ik hoe je van het opruimen van dode bladeren ook een feest kon maken.

Gelukkige kinderen, daar gaat het om. Ik hoop dat die ambtenaren hun ogen goed de kost hebben gegeven. Want als Loekasjenko besluit om van dit weeshuis met haar leerproject een school te maken die als model moet gaan dienen voor de andere weeshuizen in Belarus – en daar is sprake van – dan worden er straks nog veel meer kinderen gelukkig.
Dan heeft de Stichting en de mensen die haar steunen meer bereikt dan ooit voor mogelijk was gehouden.
Overigens weet ik na gisteren ook waar in mijn kamer die twee muizen wonen die me elke nacht wakker maken. En dat heb ik toch mooi aan “de Staat” te danken.