TARZAN

Waarschijnlijk al sinds de uitvinding van de boekdrukkunst weten snode adverteerders in te spelen op het niet altijd even onwankelbare zelfvertrouwen in het vege lijf van menig burger.

Wie kent ze niet, de brievenbus-tergende advertenties met ‘VOOR’ en ‘NA’ plaatjes? Rubensiaanse tientonners die binnen drie weken transformeren tot slanke dennen, grijzende en kalende mannen die er opeens twintig jaar jonger uitzien en broodmagere slungels die in recordtempo uitgroeien tot ‘hunks’ met opgepoetste spierballen en keiharde wasborden.

In het tijdperk van Johnny Weismuller (oerkreten en testosteron) behoorde ik, volgens de advertentie op de voorlaatste pagina van de radiobode, tot een extreem geval van ‘VOOR’ in de categorie broodmagere slungels. Maar niet getreurd, de redding was nabij: de aanschaf van een set unieke trekveren zou mij binnen vier weken omtoveren tot een jongeman die zijn aan lianen rondslingerende held naar de kroon kon steken.

Schaamte (wat te zeggen wanneer mijn vader of moeder het pakket van de postbode zou ontvangen) en een leeftijdsgebonden chronisch geldgebrek, weerhielden mij er echter van over te gaan tot de aankoop van dit levensverbeterende redmiddel. De oplossing voor dit volledig mijn gedachten absorberende probleem diende zich echter onverwachts aan. Op zoek naar mijn moeders pantoffels zag ik onder het ouderlijke bed iets blinken en gelijk een nieuwsgierige ekster werd ik hier onweerstaanbaar door aangetrokken. Mijn hart stond even stil. Voor me lag de natte droom van menig jongeling: glimmende, staalharde trekveren. (Dat de gedachte aan een stiekem aan spierbundels werkende vader leidde tot een onthutsing vergelijkbaar met die van de dag waarop ik ontdekte dat mijn ouders ‘sex’ hadden, even terzijde) .

Vanaf dat moment sloop ik dagelijks naar het ouderlijk bed om aan de veren te trekken. Vier weken lang trok ik voor ik ’s ochtends in de spiegel keek eerst iets aan: de onthulling van mijn op handen zijnde gespierde tors en de daarbij vanzelfsprekende verbazing en bewondering van anderen wilde ik zelf ook voelen. Op dag 28 vestigde ik een waar record door drie van de vijf veren uit te trekken. Het blauwe oog wat hierop volgde (het handvat sloeg in mijn gezicht toen mijn trillende spieren deze krachtproef niet meer volhielden) mocht de voorpret niet drukken. Ik toog naar de badkamer, deed de deur op slot en trok, bewust niet in de spiegel kijkend, mijn bovenkleren uit. De teleurstelling was groot. Zeer groot. ‘NA’ bleek in mijn geval synoniem aan ‘VOOR’ te zijn. Ik snapte er niets van. Ik had alle instructies uit het bijgeleverde boekje nauwgezet gevolgd en mijn spieren hadden geregeld pijn geleden (om maar niet te spreken over mijn ontvelde borsthuid van al de keren dat deze klem had gezeten tussen de veren: nog een geluk dat deze periode zich afspeelde voor de groei van mijn weelderige borsthaar).

Mijn tweede poging mezelf te transformeren tot een afgetrainde Tarzan deed ik jaren later, toen ik mijn eerste expeditie naar Siberië organiseerde. Als oudste in een team van fitte, jonge honden wilde ik natuurlijk niet afgaan en zocht hulp bij de sportschool om de hoek. Ze wezen me hun beste trainer toe, een vrouw gelijk Hessa de Sturmbannführer, die meteen een onverbiddelijk doch resultaatverzekerd programma voor me maakte. ‘We maken een echte kerel van je’, zei ze en haar brede glimlach en ijsblauwe ogen verrieden hoe de nieuwe, brede en in topconditie verkerende José haar zou smaken. Drie maanden lang trainde ik dagelijks van cardio tot kracht en gedurende mijn noeste pogingen werden Hessa’s ogen steeds fletser, klonken haar aanvuringen iedere keer iets minder overtuigd, schenen haar brede schouders krommer te trekken en leek haar uitstraling van onverwoestbaar zelfvertrouwen deukjes op te lopen. Het opvoeren van het regime met extra oefeningen, een dieet van pasta ‘s ochtends, pasta ’s middags en nog meer pasta in de avonduren, begeleid met grote lappen rood vlees, drie blikken mandarijnen en 3 eieren per dag en de woorden ‘en nu gaan we je echt breed maken’ mochten niet baten: na nog eens twee maanden gooide ze de handdoek in de ring en was mijn eens zo robuuste trainster veranderd in een snikkend hoopje mens. Stilletjes, om haar getergde zenuwen niet nog verder te belasten, sloop ik weg uit het drillokaal.

Dat was 15 jaar geleden. Drie weken geleden ben ik lid geworden van het Achmea Health Centre. In de stilte van de badkamer was mij al eerder opgevallen dat de combinatie van een zittend schrijversbestaan, het bruisende – eveneens in zittende positie uitgevoerde – Vlissingse terrasleven en de alomtegenwoordige zwaartekracht er voor gezorgd had dat mijn sixpack veranderd was in een vriendelijk, maar steeds prominenter aanwezig Boeddhabuikje, ontdekte ik dat kipfilet niet alleen op kippen groeit en mijn montere kont steeds dieper in mineurstemming verzonk. Het aanbreken van de eerste stralende voorjaarsdag en het afpellen van de vele lagen verhullende winterkleding deden me beseffen dat er iets ondernomen moest worden. Maar mijn vroegere falen zat nog steeds diep in mijn ziel verankerd. Een persoonlijk intakegesprek en rondleiding langs de meest gesofistikeerde en vervaarlijk ogende machines, de sauna en het zwembad en de vele extra’s die ik als full member ging genieten voor ‘slechts’ 128 euries voor twee maanden trokken mij over de streep: deze keer ging het lukken.

Het begin was niet hoopgevend. Na mijn initiële trainingssessie leek het mij een goed idee mijn sinds lange tijd weer flink gekwelde spieren te verrassen op een heerlijk saunabad. Nietsvermoedend en volgens jarenlange gewoonte betrad ik in Adamskostuum de overvolle cabine, waarop in minder dan een oogwenk een exodus voltrok als had ik puspokken of vlektyfus. Een ijlings toegesnelde barman deed stamelend uit de doeken dat het op dit Health Centre de mores was je saunazweet en bijbehorende microben in een zwembroek op te vangen. Het bij mij ontbreken van dit kleinood noopte mij tot onmiddellijk vertrek, verbijsterd mijn hoofd schuddend over deze onfrisse praktijken. Om verdere verlegenheid op het centre te voorkomen, laat ik die afdeling voortaan maar links liggen.

De rest bevalt me prima. Het trainen mag dan geestdodend en saai zijn, de mensen om mij heen zijn dat allerminst. Jonge, blonde paardenstaartdames compleet met string onder hun te strakke trainingsbroek rennen op de lopende band naast uitgezakte buiken en billen in slobberT-shirts, mannen met oorbellen spannen voor de spiegel hun spieren aan terwijl ze beloerd worden door 40+ dames die hun best doen er zo slank en appetijtelijk mogelijk uit te zien. Soms komt er een bridgeclubje binnen waarschijnlijk met de intentie de drank van de avond ervoor eraf te trainen maar in werkelijkheid zijn de enige spieren die ze echt gebruiken die van hun kwebbelende kaken.

Er is ook groepstraining mogelijk, van Bodypump tot Fitnessdance, alles hebben ze in huis. Mij leek Bodybalance wel wat, de lesomschrijving was in elk geval om van te watertanden: dit was het ultieme trainingsgenot voor je lijf. Twaalf paar vrouwenogen staarden mij bij binnenkomst aan als kwam ik van een andere planeet. Tijdens de sessie voelde ik me Rubiks kubus in de handen van een kampioen, zo snel volgden de meest ingewikkelde patronen elkaar op. Na een uur waren mijn hersens vermoeider dan mijn lichaam en kreeg ik te horen dat ik de tweede man was die deze les de afgelopen anderhalf jaar had aangedurfd.

Sinds die dag beperk ik me tot privécardio en spiermachines, waarbij ik mijn vorderingen vastleg in een memory-stick die ik in de apparaten kan steken. Behalve op woensdagochtend, dan vervoeg ik me als Pontius in een klein gymzaaltje bij een vrouwelijk groepje Pilates-fans. Onder leiding van een strakke dame oefen ik daar het beheersen van mijn adem, het afrollen van mijn wervels, en het intrekken van mijn buik- en anale spieren en luister naar het geweeklaag en geknars van tanden van mijn buurvrouwen doorspekt met krakende ruggen en op de mat kletsend vlees.

In het epicentrum van het Health Centre staat de trilplaat, landelijk bekend geworden door ons aller Vanessa. Omringd door zwoegende, zwetende en hijgende lotgenoten die op, in of aan de apparaten hangen, laat ik daarop – in de hoop dat mijn kinderen mij nooit zo zullen zien – mijn spieren trillen in de meest genante poses. Gisteren, overviel mij plots een “Tarzan-erlebnis”, al was het niet op de wijze waarop ik het voor ogen had. Liggend op mijn buik met mijn bovenbenen op de trilplaat was ik iets te ver doorgeschoven zodat er ook nog andere, onbedoelde lichaamsdelen begonnen mee te vibreren …

Vandaag trok ik na de lunch een ander shirt aan. Omdat Renata toekeek hield ik mijn buik goed in. ‘Hé,’ zei ze, ‘vanaf de zijkant heb je al een echt sixpack.’ Om dat te vieren gaan we zo op de boulevard een terrasje pakken…… en een dubbele portie bitterballen.

(met dank aan Renata)

Dit bericht is geplaatst in Algemeen. Bookmark de permalink.

7 reacties op TARZAN

  1. Ria Schraverus schreef:

    Nou Jose, laat ik dan maar de eerste zijn die je complimenteert met je strakke lijf. Toen je vorige week bij ons kwam viel gelijk op dat je iets aan je *zitvlees* had gedaan en ja, je zag er een paar jaar jonger uit!
    Benieuwd of je het volhoudt. Ikzelf moet er maar eens over denken om zoiets te gaan doen. Mijn *zitvlees* mag ook wel een duwtje hebben.
    Hou vol, je hebt een hoop positieve energie nodig voor Pjotr. Hoe strakker hoe meer vertrouwen in jezelf. *ALLES ZAL GOED KOM*.

  2. Fred schreef:

    Hier in je oude Zwijndrecht is het usance om zonder kleding in de sauna te zitten. Maar ja, het is dan ook een hele dure….
    Overigens kan ik je spinning aanbevelen. Dat zullen ze in Vlissingen toch ook wel doen?
    groetjes
    Fred

  3. Quinten schreef:

    Topsport zit in de familie! Maar na die 2 maanden wel door blijven gaan he!

  4. Mattijs schreef:

    Ik ben benieuwd of je al op Harrison Ford aan het lijken bent 😀

  5. sos10 schreef:

    Indiana Jones and the Prostate of Doom terzijde, om van je buikje af te komen is de elliptical misschien de snellere weg… minstens 3 x per week 35 minuten (niet minder, niet meer) en op 65% van je hart ritme… anders wordt het cardio, en daar val je niet zo snel van af… en dan na 6 maanden zie je het verschil, maar die laatste paar cm’s zijn het moeilijkste.. maar daar hebben ze in L.A. wel een snelle oplossing voor.

  6. Yolande schreef:

    leuk verhaal

  7. Frank Houtgraaf schreef:

    Beste Jose,

    Ik wist niet wat ik mij ervan moest voorstellen maar mijn compliment. Ik weet niet of je al een verzamelbundel heb want dan wil ik deze graag bestellen om lekker op de boot te lezen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *