Het leven van een schrijver gaat soms niet over rozen. Hoewel, als ik nu door het raam van mijn werkkamer naar buiten kijk en in de verte tussen de heuvels de zee onder het prachtige wolkendek zie en de zon die daar net de bebouwing schampt dan realiseer ik me dat ik het slechter had kunnen treffen.
Ik zit hier nu ruim een week te schrijven aan Pjotrs borsjt en vanmorgen heb ik besloten helemaal opnieuw te beginnen. Waarom, zult u zich afvragen? Wel, simpel gezegd, omdat het beter kan. De afgelopen twee dagen had ik het onbehaaglijke gevoel dat het verhaal wel goed was maar dat er te weinig tempo in zat, het schrijven ging ook steeds stroever, het “stroomde” niet meer en dan weet je als schrijver dat er iets mis is. Daarom mailde ik het gedeelte dat ik reeds gecorrigeerd had naar een van mijn beste vriendinnen omdat ik wist dat zij in elk geval een eerlijke mening zou geven, vrienden vragen wat ze van je werk vinden is altijd een gevaarlijke bezigheid, dat zal elke schrijver beamen.
Gisteravond laat kreeg ik een mailtje terug. Ze vond het ‘een geweldig verhaal’. Maar toen ik haar daarna via Skype sprak en mijn eigen twijfels uitte, begreep ze meteen wat ik bedoelde en was het tot op zekere hoogte ook met mij eens. Vannacht in bed kon ik het niet loslaten, dit boek moest een boek worden dat iedereen in een adem uit las en als ik er nu zelf al niet voor de volle 100 % tevreden over was, moest ik daar iets mee doen. Gelukkig was het vanmorgen vroeg schitterend weer, dit in tegenstelling tot de afgelopen dagen waarin het gigantisch regende en ik vanwege de modderstromen die de weg naar mijn huis blokkeerden zelfs geen boodschappen kon doen. Ruim een uur heb ik op het terras met mijn ogen dicht in de zon zitten nadenken en toen ineens wist ik wat ik moest veranderen. En dat was niet niks, het betekende dat ik het hele verhaal, vanaf de eerste bladzijde opnieuw moest schrijven en alleen al bij het idee kreeg ik kramp in mijn maag. Negentig bladzijden tekst gooi je nu eenmaal niet gemakkelijk weg. Maar het moest. Voor de zekerheid heb ik nog een half uur in de moestuin gewerkt en daarna een kop espresso gemaakt om het de tijd te geven te laten bezinken en daarna heb ik door de zure appel heen gebeten en ben van voor af aan opnieuw begonnen.
En dat zure appels uiteindelijk ook best lekker kunnen zijn, bleek eind deze middag, toen ik de twaalf bladzijdes tekst die moeiteloos uit mijn vingers gerold waren overlas en voelde dat het verhaal op deze manier verteld tien keer meer aan kracht gewonnen had.
Ah, vandaar dat je niet meteen reageerde toen ik op skype kwam 😀 Geen makkelijke stap, knap dat je het durft te doen. Maar wat je zelf ook zegt, als het niet 100% goed voelt is het niet goed genoeg.
gr, Mattijs
Alleen voor 100% gaan. Dus prima (maar altijd lastig) besluit.
zure appels zijn af en toe best well lekker.
Ik leef met je mee. Dapper dat je steeds opnieuw begint. Zelf heb ik dat inmiddels al zo vaak gedaan, dat ik er een beetje moedeloos van wordt. 100% wordt het bij mij nooit. Maar jij bent een doorzetter en ik spiegel me dan maar aan jou. Succes, het komt vast goed!
Niet te geloven, je was al zover.
Er is heel wat moed voor nodig om over nieuw te beginnen.
Blijkt alweer dat je er helemaal voor gaat, het is een deel van jezelf aan het worden. Perfect! Het is een proces dat je door moet. Eerst die gevoelens in Belarus zelf, de verhalen van de kinderen, het thuis verwerken….. Ik denk dat je je gedachten nu beter op een rijtje hebt en dat je alles beter kunt verwoorden. Al dat schrijven is niet voor niets geweest, het maakt alleen maar dat het een geweldig boek gaat worden. Ik wist van te voren dat wat je in het begin schreef klad was, vanaf het begin heb je dat zonder het zelf misschien te weten zelf steeds gezegd. Schrijven is worstelen, een gevecht met jezelf. Dat maakt een boek pas echt goed. Je kan het en je wil het, dus ga ervoor! We denken allemaal aan je, de kinderen in Belarus vragen naar je, iedere dag!
Ria
Probeer er van te genieten, nobody ever said it would be easy..!
Je kan het! Yo
Hoi José,
Een goed begin is het halve werk, is een oud gezegde.
Ik hoop dat dit voor jou ook op gaat, je bent dan toch een aardig eind op weg, ondanks je nieuwe begin.
Wij blijven je blog met belangstelling volgen, ook mijn zussen.
GuM, (=Groet uit Middelburg)
Beste Jose,
een schrijver met ondernemersbloed kom ik (helaas) maar zelden tegen. Jij verplaats je geheel in de rol van de lezer (de klant), veel schrijvers vinden hun eigen boek uitstekend en hebben geen boodschap aan de potentieele koper. Alleen met deze instelling heb je de moed om geheel opnieuw te beginnen. Ik heb de foto’s van je schitterende huis in Spanje bekeken, dit is bepaald geen straf om in deze periode van het jaar (andere ook niet) te vertoefen.
Groet
peter