OTTONOVO EN NADJINOMAN

Het landgoed waarop het internaat staat heette vroeger Ottonovo, naar Otton Narkewitsj-Ljodko die het in het begin van de 19e eeuw kocht en er met zijn gezin ging wonen. Hij bouwde er huizen, boerderijen en graanschuren en plantte er voor die tijd zeldzame bomen. Voor de boeren die er werkten werden er net buiten het landgoed huizen gebouwd en dit alles vormt nu samen het dorpje waar ik nu tussen de weeskinderen verblijf: Kalinovka

kalinovka.jpg

In 1848, een jaar waarin het overal in Europa rommelde en er van alles veranderde, werd in huize Narkewitsj een zoon geboren. Hij kreeg de naam Jacob. Jacob bleek zeer getalenteerd. Al jong voerde hij allerlei wetenschappelijke experimenten uit op het landgoed van zijn vader, op het Gymnasium studeerde hij muziek en was een gevierd pianist en daarnaast was hij ook een uitstekende landheer voor de boeren in zijn omgeving. Maar zijn grootste interesse lag in de wetenschap. Toen hij wilde trouwen zocht hij een mooie plek om zich met zijn vrouw te vestigen. Het werd een stukje grond aan de oever van de rivier de Njoman. Hij bouwde er een paleis en noemde het Nadnjoman, wat ‘boven de rivier de Njoman’ betekent. Toen het klaar was vertrok hij naar Europa om er natuurkunde, meteorologie, biologie en medicijnen te gaan studeren. Op 24-jarige leeftijd keerde hij terug naar Belarus. Op zijn landgoed begon hij de elektriciteit en de magnetische krachten van de natuur te bestuderen en vond een paar jaar later de electrografie uit. Ook op het gebied van de medicijnen boekte hij succes, vooral in het stellen van diagnoses en kuurbehandelingen. Het was dan ook geen verrassing toen hij in 1892 een sanatorium op zijn terrein opende waar hij met mineraal water, koernis (een drank gemaakt van de melk van hoefdieren) en speciale gymnastiek mensen ging behandelen. Hij deed dat geheel gratis, zonder onderscheid te maken tussen afkomst of nationaliteit. In 1905 overleed hij, 57 jaar oud, en werd begraven op een stil plekje in het bos van zijn landgoed. Van zijn paleis is nu niet veel meer over.

paleis11.jpg

In de tijd van de Sowjet-Unie was dit soort huizen het symbool van de uitbuiting van de rijke klasse en de bevolking werd aangemoedigd om het met de grond gelijk te maken en de stenen te gebruiken om huizen voor de gemeenschap te bouwen. Ook Nadnjoman viel dat lot ten deel, ondanks het feit dat haar vroegere bewoner juist het tegendeel was geweest van een uitbuiter.

paleis2.jpg

Wat niet verdwenen is, is de sfeer. Als je er rondloopt voel je de serene rust die Jacob er 150 jaar geleden hoogstwaarschijnlijk toe bewogen heeft om juist op die plek te gaan wonen. Het kabbelen van het water van de rivier, het ruisen van de wind door de hoge bomen, de vogels die alom tegenwoordig lijken te zijn in het vele groen, het is een oase van vrede en rust, zelfs in een leeg land als Belarus.

wandelen.jpg

Ik heb er uren rondgelopen, genietend van de natuur en mijmerend over de mogelijkheid mijn verhaal aan te passen en het zich hier af te laten spelen. De plaats is een kant en klaar decor voor een film. Uiteindelijk heb ik mijn fiets gepakt en ben in gedachten verzonken de 6 kilometer naar Kalinovka teruggefietst. Kalinovka, de plaats waar Jacob geboren is, een man die iets deed voor zijn medemens, en de plaats waar nu een internaat staat vol kinderen die nog een heleboel Jacobs nodig hebben.

kid.jpg

Dit bericht is geplaatst in Belarus met de tags , , , , , , , . Bookmark de permalink.

3 reacties op OTTONOVO EN NADJINOMAN

  1. henrieke schreef:

    wat een heerlijke koppies
    het is fijn om te weten dat er mensen zijn die daar de kinderen een glimlach bezorgen
    wij doen het hier en jij daar.
    samen staan we dan toch sterk
    liefs henrieke

  2. Viathou schreef:

    Lieve Jose, als ik je verhalen lees, zit ik hier met tranen in mijn ogen, hoe moet het jou daar vergaan, zonder een schouder of een hand die de jouwe vasthoudt! Geweldig wat je daar doet en ik denk dat het resultaat straks waanzinnig mooi wordt. Succes, kracht en licht gewenst, Viathou

  3. Mattijs schreef:

    Nou dat ziet er uit als een leuk opknappertje. Als ik met mijn eigen huis klaar ben…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *