INFORMATIE

Uit verschillende reacties op mijn blog en de e-mails die ik krijg blijkt dat er behoefte is aan meer informatie. Bij deze.
In het weeshuis wonen op dit moment 136 kinderen in de leeftijd van 6 tot 18 jaar. Daarnaast zijn er nog 7 grotere die tussen 19 en 24 jaar oud zijn. Zij wonen hier omdat er voor hen nergens anders plaats is. Alle kinderen hebben een verstandelijke beperking of handicap, bij sommigen is dat een heel zware, bij anderen een lichte. Nieuwe kinderen worden bij aankomst in een groep geplaats die bij hun leeftijd past. Die groep wordt zijn of haar gezin. De groepsgrootte voor de jongste kinderen is meestal 6, maar naarmate ze ouder worden kan hij toenemen tot maximaal 12. Aan het hoofd van de groep staat een opvoeder. Hij of zij fungeert als surrogaat-ouder en wordt dan ook vaak, vooral door de jongste kinderen, pappa of mamma genoemd.

De klas waarin de kinderen les krijgen – hun opvoeder is ook meteen hun onderwijzer – is hun huiskamer. In verband met het verschil in verstandelijk vermogen heeft elke klas 2 lesniveaus. Er wordt gegeten in een eetzaal, meestal met een paar groepen tegelijk en de kinderen slapen in slaapkamers, de jongens op de begane grond verdieping, de meisjes op de eerste.

Vroeger kregen de kinderen met een zware handicap amper tot geen onderwijs. Tussen hun 16e en 18e werden ze naar een inrichting gebracht en sleten daar de rest van hun dagen. De kinderen met een lichtere beperking die op die leeftijd het weeshuis moesten verlaten kwamen omdat ze geen opleiding hadden vaak tussen de wal en het schip terecht en gingen een zwervend bestaan leiden met alle problemen van dien.
In 2004 startte de Stichting het Agro-project: kinderen uit de 10e en 11e klas een opleiding geven tot “Speciaal Agrarisch Werker”. Er waren 2 disciplines, tuinderij en veehouderij. Het was groot succes: in mei 2006 slaagden alle 12 kinderen die er aan mee deden.

De overheid zorgde er vervolgens voor dat ze woonruimte kregen en allemaal ergens aan de slag konden. Op dit moment wordt ook klas 9 bij het beroepsonderwijsproject betrokken en wordt er gekeken of er nog meer disciplines gestart kunnen worden.
En er zit meer in het vat. Om de kinderen in een vroeg stadium de eerste stappen naar zelfstandigheid te leren wordt er op het internaatterrein een mini-leerboerderij opgezet. Er worden 11 verblijven gebouwd voor pony’s, ganzen, eenden, kippen, kalkoenen, konijnen, schapen en geiten. Elke groep kinderen krijgt de verantwoordelijkheid voor een verblijf. Een fantastisch mooi project en door de sponsoractie van de Rotary in Oisterwijk is daar nu ook het geld voor.

Daarnaast is er het zelfstandig wonen. In het speciale huis gaan over een paar dagen 3 geselecteerde kinderen samen met een begeleider in eerste instantie een paar dagen logeren. Om te wennen. Daarna wordt dat stap voor stap uitgebouwd totdat ze er uiteindelijk helemaal zelfstandig kunnen wonen. Op deze manier kunnen ze straks als ze geslaagd zijn verder, ofwel geheel zelfstandig ofwel met af en toe begeleiding. Dit alles wordt gesteund door de plaatselijke autoriteiten en de staat.

Wat ik vooral goed vind aan dit project is het feit dat er niet klakkeloos geld vanuit Nederland gestuurd wordt, maar dat alles goed onderbouwd wordt en alles in open overleg met de mensen hier, de uitvoerders, gebeurt. Want zij weten wat wel en niet kan, wat wel en niet goed is. Aan de andere kant zijn deze mensen zelf ook flexibel en staan open voor nieuwe ideeen en methodieken die uit Nederland worden aangedragen, zijn bereid zich erin te verdiepen en te kijken of ze ook op Belarussische leest geschoeid kunnen worden.
Op dit moment is er veel geld nodig, maar straks is het de bedoeling dat men zichzelf bedruipt. Dat is ook de enige vorm van ontwikkelingswerk waarvan ik vind dat die zinvol is.
En dat al het geld wat er wordt ingezameld goed besteed wordt, daarvan kunnen we op aan. Er blijft niets aan de strijkstok hangen, en dat vind ik, en u waarschijnlijk ook, ontzettend belangrijk. Donaties gaan via de Stichting naar de Wilde Ganzen die het geld overmaakt naar de valutarekening van het weeshuis. Het Departement van Humanitaire Zaken van Belarus dat alle offertes voor elk project tevoren controleert, houdt vervolgens toezicht of het geld voor honderd procent wordt gebruikt voor het aangegeven doel.

Kortom, dit is een uniek project en ik ben blij dat ik eraan mee mag werken. De opbrengst van het boek ‘”Pjotr’s borsjt”, dat ik op dit moment aan het schrijven ben en wat begin 2008 zal verschijnen,  zal volledig ten goede komen aan dit project.

Mocht u, na deze uitleg, nog vragen hebben, kijk dan eens op www.weeshuizenbelarus.nl of  mail naar info@weeshuizenbelarus.